Tot in de puntjes verzorgd

‘Hoi, ik kom mijn kinderen ophalen voor de zus-broerfoto met de schoolfotograaf,’ zeg ik vrolijk als ik bij de opvang van mijn kinderen binnen stap.
De leidster slaat een hand voor haar mond, haar ogen wijd opengesperd.
‘O jee, daar hadden we even geen rekening mee gehouden,’ stamelt ze.

Achter haar zie ik een kluit kinderen in alleen een onderbroek, met modderige lijfjes en nat haar onder een sproeier heen en weer rennen.
Het ziet er fantastisch uit.
Het ziet er niet fantastisch uit in een fotolijstje op de buffetkast van mijn moeder.

Toen wij klein waren moesten mijn zusjes en ik ook op de foto. Zorgvuldig werd mijn lange haar in twee mooie vlechten gemodelleerd. En zo ook dat van mijn zusjes. Tot in de puntjes verzorgd waren we, met elastiekjes in hetzelfde soort geel als onze jurkjes, die overigens ook nog bij elkaar pasten. Geen vlekje zat op de kleren, geen haartje zat verkeerd.

Maar hoe keurig we er ook uit zagen, we hielden ook van touwtje springen, rekstokzwaaien en stoeien. Vooral mijn het-mag-niet-maar-ik-doe-het-toch-zus, die zichzelf na het spelen in de spiegel van de wc bekeek en dezelfde reactie had als de leidster nu tegenover me. Ze schrok zich rot. Het ziet er niet uit!
M’n zusje zei niks en hoopte dat het niet uitkwam, maar die foto’s moesten toch een keer in een mapje mee naar huis. M’n moeder was not amused. Wat moest oma wel niet denken van die rommelige vlechten?

Dus toen ik mijn kinderen zag, moest ik daaraan denken. Maar ik dacht ook aan mijn zusje, dat nog precies weet hoe ze zichzelf op haar kop gaf toen ze die warrige haren in de spiegel zag.

Ik lach als ik naar die floddertjes kijk. Zo moeten ze ook op de foto. Met nat haar, verhitte gezichtjes, een restje zand in de nek en een grote glimlach. Zoals ze zijn.