Dit was niet precies hoe ik me de after party had voorgesteld. Een week lang waren we iedere dag op het skatepark in Encenitas. Keet trainde van negen of tien uur ’s ochtends tot zes uur ’s avonds voor de wedstrijd van zaterdag. Met de Californische zon op mijn hoofd en de palmbomen om het park heen was het geen straf om de skateboardmoeder uit te hangen. Gedurende de week kwamen er steeds meer meiden bij op de baan. Reed ze de eerste twee dagen vooral met haar Amerikaanse vriendinnetje Minna en nieuwe vriendin Poe, de dagen daarna kwam het Australische team erbij, de Belgische Lore en Maite en vervolgens arriveerden ook Zweden, Canada en Japan. Allemaal Keetjes. Maar dan uit andere landen. Sommige jonger, sommige ouder. Meisjes die tegen Keet opkeken en topskaters waar Keet op haar beurt bewonderend naar kijkt. Meisjes die thuis – net als Keet – enig in hun soort zijn. Die net als Keet uit school hun board pakken en alleen of met de jongens de straten of banen onveilig maken. Meiden die duizenden kilometers bij elkaar vandaan wonen, maar meer met elkaar gemeen hebben dan degenen in hun eigen straat of stad. Er werd hard geskate, hard gekeet, hard gelachen, er werden vriendschappen voor het leven bestendigd of gesloten.
Ik hang met de andere ouders langs de baan. Moeders en veel vaders waarvan sommigen – net als ik – duizenden kilometers reisden met hun dochters om hier te kunnen zijn. Keet en ik waren de groentjes. De meesten waren hier al voor de tweede of derde keer.
Zaterdag werd het park van de skatebaan omgetoverd tot evenemententerrein. Foodtrucks, standjes met skateboardartikelen, plekken voor workshops. En nog meer meisjes. Overal meisjes. En skateboards.
’s Ochtends reed Keet met een dikke vette lach op haar gezicht de bowlwedstrijd voor meisjes tot en met 14 jaar. Puur voor fun, want niet haar specialisatie. Het echte werk was ’s middags: de street-wedstrijd voor pro’s. Dit was waar ze voor had getraind. Dit was de kers op de taart van een week die voelt als een compleet taartbuffet. Het deelnemersveld bevatte wereldtoppers, dertig dames in totaal reden mee. Na het hele scala aan emoties dat ik die week al had gehad, klopten nu ook de zenuwen aan. Keet zelf bleef opvallend relaxed. Samen met de vader van de Australische Liv zocht ik tevergeefs naar een biertje. Bierloos juichten we voor iedere boardslide, kick flip en voor al die andere trucks waar ik de namen niet van weet. In afwachting van de wedstrijdresultaten dansten de meiden, aangespoord door de Aussies voor de zoveelste keer en masse de Nutbush dance. Girls will be girls.
En dan nadert het einde. De prijzen zijn uitgereikt, het afscheid staat te wachten aan het einde van de weg.
Maar eerst hebben we nog de after party. Na een intensieve week bomvol nieuwe ervaringen en een hardnekkige jetlag, ben ik kapot moe, maar heb wel zin in een afsluitend feestje. Kijk uit naar dat biertje. Naar napraten met de vrienden die we deze week hebben gemaakt.
De routeplanner brengt ons naar een bedrijventerrein. Is het hier? Ja dit is het. Een betonnen hal. Een loods met skateboardobstakels. Geen bar, zitjes of tafeltjes. Treetjes frisdrank tegen de muur opgestapeld. Ouders met hun rug tegen de muur geplakt om de skateboards te ontwijken van de meisjes die de baan opspringen alsof ze drie weken niet geskate hebben. Geen spoortje vermoeidheid bij de dames. Ze stuiteren nog even verder, gedreven door de kracht van hun gedeelde passie. Toch jammer dat ze niet bij elkaar in de straat wonen.
Geen reacties