Lees, Peuter

Saapie

Het was niet mijn favoriete knuffel. We hadden ook zo’n leuke egel, waar mijn dochter een tijdje verzot op is geweest, met ‘stekels’ van allemaal verschillende lapjes stof. Een mooie beer met de allerzachtste vacht die ik ooit gevoeld had. En de gestippelde hond, die mijn oma vroeger gewonnen had bij een loterij en toen meteen aan mij gaf. Maar Pepijn had vanaf het begin zijn zinnen gezet op ‘Saapie’, de knuffel die in het kraampakket zat van het werk van zijn vader. Zo’n typisch bedrijvencadeau, bestaande uit een blauwe mand met een blauw rompertje, blauw mutsje, blauw slabbetje en een knuffel in de vorm van een onbestemde diersoort. Lieve vond het een aap, ik vond het een schaap. Het werd Saapie.

Als mijn lief Pepijn ’s avonds op bed legt, komt hij ineens nog even naar beneden. “Waar is Pepijns schaap?”
Ik sla een hand voor m’n mond. Shit. Die ligt nog op de opvang. Ik hoef niet eens te zoeken, want ik weet het zeker. Toen ik op zoek ging naar het tasje van Pepijn, was ik namelijk gefocust op Saapie, maar toen ik alle tasjes in keek, viel mijn oog uiteindelijk op zijn slaapzak. Ik concludeerde dat ik het juiste tasje te pakken had, maar registreerde niet dat ik die natuurlijk zag omdat zijn schaapje nog niet in de tas zat. Wat stom! Hij loopt het liefst de hele dag met Saapie onder z’n arm, laat staan dat hij gaat slapen zonder die gekke knuffel.

“Is Saapie nou bleven?” vraagt Pepijn terwijl hij al in zijn bedje ligt. Ik luister onderaan de trap met ingehouden adem.
“Saapie is nog bij de juffies,” zegt mijn lief.
“Oké!” zegt hij vrolijk. Huh?
Dan hoor ik Lieve Pepijns kamer in komen. Ik loop naar boven en kijk om de hoek van de deur mee.
“Hier Pepijn, je mag mijn konijn.”
Pepijn pakt het konijn, trekt het dicht tegen zich aan en laat zich goed instoppen door zijn vader.
Eén handje wurmt hij boven het dekentje uit en hij zwaait.
“Doei!” zegt hij.

Voor het eerst in tijden slaapt hij door.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter