powervrouwen

Ik ben heel blij om te vertellen dat we een nieuwe gastblogger hebben. Haar naam is Lisa en ze is een moeder die het in haar eentje doet. Ik probeer hier de term ‘alleenstaand’ te omzeilen, want daar gaat precies haar blog over. Welkom Lisa!

Alleenstaande moeder. Single mom. Geef het beestje maar een naam. Maar, ik ben er nu zo eentje. Zo’n alleenstaande moeder. En dat is confronterend. Want nú pas merk ik wat voor een beeld er bestaat rondom alleenstaande moeders. Mensen stralen een soort medelijden naar me uit en kijken me aan alsof ze echt met me te doen hebben. Alsof ik elke maandagmorgen in mijn joggingpak, met mijn bijstandsbudget, blikken bonen bij de Aldi insla. Want, tja, die kinderen moeten toch eten.

Er wordt me (heel lief) allerhande huisraad aangeboden, van soeplepels tot lampenkappen. ‘Ik eet geen soep’ stamel ik. ‘Ik eet alleen maar blikbonen.’

Als ik dan zelf lach om mijn zojuist gemaakte grap, wekt dat nog meer verbaasdheid op. Want hoe kun je überhaupt nog lachen als je een alleenstaande moeder bent?

Alleenstaande moeders, hoewel, zo wil ik het niet noemen. Powervrouwen, ja. Dat klinkt beter. Powervrouwen maken een keuze. Een keuze om alleen gelukkig te zijn. Powervrouwen zijn krachtig. Stoer. Mooi! Powervrouwen werken om hun doelen te behalen. En of het doel nou het vangen van een muis, het behangen van een muur, het vervangen van een autolamp, of het rennen van een marathon is, wij kunnen dat. Gas erop. Zo. En dat heb ik toch maar mooi gezegd.

Alleen zijn geeft mij kracht. Alleen zijn geeft me een gevoel van onafhankelijkheid, een gevoel van alleen ook gelukkig te kunnen zijn. Als een leeuwin bij mijn nest. Want echt alleen ben ik nooit. Ik heb tenslotte altijd mijn gebroed om me heen. Er is altijd wel een snotvirus in de buurt en er vliegt altijd wel het nodige aan ingrediënten van de schijf van vijf om je oren. En dat zet me dan weer, met mijn beide powerbenen, stevig op de grond. Want alleen ‘staan’ we nooit. En óók dat gevoel is toch wel heel erg fijn.

Wie is Lisa?

Lisa is 27 jaar oud en moeder van zoon, Mats (3 jaar) en dochter Wiep (1,5 jaar). Na een studie in de zorg, werkt ze inmiddels al negen jaar met veel passie, plezier, liefde en vrolijkheid op dezelfde plek in de zorg.

Daarnaast heeft Lisa ook haar eigen blog: mamakakelbont. Het idee voor haar blog ontstond, nadat ze besefte dat haar auto haar kantoor geworden was. Zo keurig als ze jaren geleden begon met schrijven (in een notitieboek gekregen van haar beste vriendin) eindigde het opschrijven van haar inspiraties op Facebook, in haar telefoon, laptop, én in dat notitieboek. ‘Maar ik betrapte mezelf ook vaker met schrijven op lege kauwgompakjes en bananenschillen,’ voegt Lisa toe.

In Lisa’s blogs zul je herkenbare, dagelijkse strubbelingen in het leven van een hardwerkende, jonge moeder lezen. Maar wel met de nodige humor, zelfspot, relaxed-heid, pedagogische inzichten, een schepje overdrevenheid, en vooral de (niet altijd makkelijke) realiteit.