Part two

Op m’n werk komt er niets uit m’n handen. En dat net nu alle zeilen moeten worden bijgesteld. Op m’n vrije dag komt er niets uit m’n handen. En dat nu ik net zo’n zin had in een dagje vrij. Maar ’t regent. Ik kan m’n bed niet uitkomen, heb een slecht humeur en ben moe. Henno gaat ’s avonds de stad in. Ik besluit om wijn te gaan drinken bij vriendin D. Het moet toch nog iets worden met deze dag. Gelukkig praat vriendin veel. Hoef ik niets te zeggen. Behalve dat ik –by the way- al bijna twee maanden niet ongesteld ben geweest. Maar ja, dat hoeft niets te betekenen. Met zo’n onregelmatige cyclus.

We eindigen de avond na één flesje wijn. Ik kus D. welterusten en vragend kijkt ze me aan: “Tja uuh, wat moet ik nou eigenlijk hopen?”

Zaterdag besluit ik mijn weekend niet te laten verpesten door mijn lusteloosheid. Ik fiets naar de stad en mag van mezelf nieuwe kleren kopen. Mooi, dat lukt. Ondertussen belt mijn moeder dat ze zo koffie komen drinken. Ja, deze dag is zonniger dan de vorige. Ik zorg dat ik drie uur thuis ben, kan ik nog net de stofzuiger door het huis gooien. (Altijd handig voor de schoonmaakimpuls zo’n ouderlijk bezoekje.) Snel gaat de hele keuken in de vaatwasser. Knop aan, zwabber over de keukenvloer, dat ziet er weer goed uit. Ik voel me zelfs tevreden!

Henno komt thuis van zijn uitstapje naar Zeist. In een tasje van Het Kruitvat zit tandpasta en de Clear Blue zwangerschapstest. En dan … staan pappa en mamma op de stoep.

Dit waren de laatste uren van mijn leven, voordat ‘Part Two’ begon. Vanaf die middag begint namelijk –toch tamelijk onverwacht – ‘De Rest’ van mijn leven. Henno en ik kijken elkaar aan en kijken naar de test. Ja. Het is een plus, toch? Dat ene lijntje is niet zo duidelijk, maar het is een lijntje. Toch? Verdwaasd ploffen we op de bank. Verdwaasd kijken we elkaar aan. Wat nu? Videootje huren?

Op mijn werk komt nog steeds niet uit mijn handen. Opeens zijn alle symptomen duidelijk. Ik sms P: ‘Concentratieproblemen, hoort dat er ook bij?’ Haar antwoord: ‘ha ha, ik zeg hartstikke zwanger!’ Ik kan achter mijn bureautje een klein glimlachje niet onderdrukken.

En dan komen in rap tempo de hongeraanvallen. Misselijkheid. Het slechte humeur blijft met regelmaat terugkomen. Niets lukt. Frustraties. Zelfs mijn kookinspiratie is weg. En Henno maar lachen om het nieuwe karakter van zijn oude vriendin.

In de weken die volgen brengen we langzaamaan onze naasten op de hoogte. Iedereen is blij, verrast en gelukkig. Bij iedere keer dat we het vertellen gieren de zenuwen door mijn lijf. We maken de pappa’s en mamma’s gelukkig. Zussen en broer opgetogen. Kleine nichtjes geven kusjes op de nog-niet buik. Kleine neefjes zijn nog te klein om het te begrijpen. En ik? Ik ga er maar van uit dat het de hormonen zijn. Deel twee wordt vast net zo leuk als deel één.