Opa en oma

Terwijl ik een kinderwagen achter me aan sleep, met een luiertas om mijn nek en een logeertas vol zooi in mijn hand, probeer ik met mijn andere hand de deur van de bijkeuken open te doen die mijn dochter voor mijn neus dicht heeft laten vallen.
“Ha, daar ben je!” hoor ik mijn vader vrolijk tegen mijn dochter roepen en hun voetstappen vertrekken direct naar de zolder om al het speelgoed dat daar continu op haar komst ligt te wachten te verzamelen. Bij de bank aangekomen probeer ik Pepijn uit zijn winterpak te pellen terwijl ik met mijn voet de poedermelktoren terug in de omgevallen luiertas schuif.  Als ik na een half uur met een kop thee die ik zelf heb gezet aan de keukentafel zit, gooit mijn vader ineens de boerderijdieren van zich af en loopt hij op mij af om me een kus te geven. ‘Dat had ik nog niet gedaan, hè?’ De begroeting is maar van korte duur, want Lieve vindt dat mijn vader hoognodig een boterham moet eten, dus of hij even wil zeggen wat hij erop wil.

Er zijn zaken die in heftigheid afnemen als je net moeder bent geworden: de gierende hormonen of onzekerheden over of ik mijn kind niet van de commode zou laten vallen werden minder. Maar die beweging is omgekeerd evenredig aan de opmars van de opa’s en oma’s. Die groeien juist steeds meer in hun rol.

Toen ik ging bevallen draaide het nog om mij. Mijn vader heeft tijdens mijn bevalling zo’n vier uur op de parkeerplaats van het ziekenhuis staan wachten. (Ik bleek helaas niet zo’n vlotte bevaller als mijn moeder de eerste keer.) Ze maakten zich zorgen om mij, ik was degene die een prestatie moest leveren. Gaandeweg is dat omgeslagen. Als ze vragen ‘hoe gaat het?’ dan bedoelen ze ‘hoe gaat het met mijn kleinkind?’

Mijn moeder heeft in plaats van een foto van haar kinderen een foto van mijn kinderen als achtergrondafbeelding op haar telefoon en op het bureau van mijn vader staat er voor de foto van zijn dochters een uitgeprinte foto van Lieve.

Om nog maar niet te spreken van de dingen die mijn kinderen ineens allemaal mogen. Die chemische toetjes vol kleur-, geur- en smaakstoffen die ik vroeger nooit mocht, zijn voor hun kleinkind ineens geen probleem meer, de doosjes rozijntjes worden moeiteloos vervangen door brokken chocola en mijn moeder vond het afgelopen zomer ineens goed dat ze nat gespetterd werd. Ik weet niet beter dan dat ze pissig het zwembad uit beende als wij zoiets vroeger probeerden.

Als ik mijn bevindingen met mijn collega bespreek, haalt ze haar telefoon tevoorschijn. Met een paar kordate tikjes op haar telefoonscherm tovert ze een reeks foto’s en filmpjes van haar kleindochter tevoorschijn.
“Maar Sanne, het is ook zo leuk! Als ik had geweten dat kleinkinderen zó leuk waren, was ik daar eerst aan begonnen!”
Ik moet lachen en kijk met haar mee naar het derde filmpje waarin het meisje een trap beklimt. Jaja, prachtig.