Zora’s tandjes komen door.
Laat ik het maar gewoon zeggen: dat verloopt niet bepaald geruisloos.
Het enige wat echt helpt is pa-ra-ce-ta-mol.
Heb jij Zora nog gehoord?
Nee. Ze is wel heel stil, hè?
Ja. Moeten we even gaan kijken?
Ik weet het niet.
(…)
Zal ik toch maar even gaan kijken dan?
Hoe lang slaapt ze nu al? Drie uur ofzo?
(..)
Ik ga toch maar even kijken.
Wel zachtjes doen, hè?
Jahaa.
(…)
En? Leeft ze nog?
Ja. Ze ligt voor pampus.
Ja. Allicht.
(…)
Ze moet zo wel wakker worden, toch?
Ja, dat lijkt me wel.
Zal ik gaan kijken?
Ja, doe maar.
(…)
Ze slaapt als een roos.
Mooi.
Quin! Zachtjes met de deur!
Nu is ze wel wakker, ja
Lekker dan, Quin. Ik zei toch dat je zachtjes moest doen!
Arme jongen. Loopt al het hele weekend op zijn tenen. Dit is de druppel.
Terwijl Quin het op een huilen zet en alle spanning eruit snikt, haal ik nog maar eens diep adem.
Is ze nu weer in slaap gevallen?
Ja, ze is weer stil.
Ik ga niet meer kijken hoor.
Nee, ik ook niet.
Een heel weekend in de zorgmodus staan is niet mijn sterkste kant. Aan de ene kant voel me machteloos omdat mijn kleine meisje ontroostbaar is, en ik niets liever wil dan haar pijn wegnemen. En aan de andere kant merk dat ik het ook een beetje lastig vind. Op dagen als deze wil ze vooral in mijn warme nek liggen en snuffelen en ik merk toch dat het me een beetje benauwd. En nu ze eindelijk in bed ligt te slapen, vraag ik me schuldig af of ik haar niet te veel paracetamol heb gegeven, ik haar niet méér had moeten wiegen en geef ik Quin een snauw.
Zucht.
Helaas bestaat er nog géén pilletje dat helpt om én een lieve moeder met engelengeduld, een verpleegkundige die zorgen als haar levenswerk ziet, de altijd aandachtig luisterende en sexy echtgenote, de perfecte gastvrouw die in een handomdraai een paasbrunch op tafel zet én aan iedereen een troostende schouder biedt te zijn in één.
Zonder me schuldig te voelen zou ik er een heleboel van slikken.
Geen reacties