Lees

Ode aan de voetbalmoeder

Een blog voor en over voetbalmoeders. Omdat de zomerstop is ingegaan en je opeens rust hebt op zaterdagochtend (wat nu???). En omdat volgende week zaterdag tijdens het VoetbalFestival in Utrecht de ‘Beste Voetbalmoeder van Nederland’ wordt gekozen. Ik mag trouwens ook acht kaarten weggeven voor dit event. Hoe je daarop kans maakt zie je onderaan dit blog.

Edit: de acht te winnen kaarten zijn inmiddels vergeven. De winnaars hebben een mailtje van me ontvangen.

Als ik iets niet had bedacht toen er ontluikend leven in mijn buik groeide, was dat ik een voetbalmoeder zou worden. Ik had niks met voetbal. Niet om het zelf te doen en niet om het op televisie te zien. Dus toen mijn dochter op zesjarige leeftijd een bovenmatige interesse ontwikkelde voor een bal, hoopte ik eigenlijk dat dat over zou gaan. “Haal eerst je zwemdiploma’s A en B maar, dan mag je daarna op voetbal,” probeerde ik het gevaar af te wenden.

Ik zag mezelf nog niet langs de lijn staan op druilerige koude zaterdagochtenden. Het leek mij wel leuk als ze op gitaarles zou gaan. Maar de liefde voor de bal bleef. Ze spaarde voetbalplaatjes, speelde altijd met een bal en had het liefst haar FC Barcelona-shirt aan. Dat Sinterklaas haar een FC Twente-bal gaf, droeg ook niet bij aan mijn ontmoedigingsbeleid.

“Mamma, jullie mogen best fanatiek zijn hoor.”

Zo gebeurde het dat ik op een dag met Keet naar vvv Zwaluwen fietste (want jaja je gunt je kind alles hè), alwaar in een klap duidelijk werd: dit is waar Keet wil zijn. Ze ging op voetbal en ik werd ingewijd in de wereld van de voetballerij. Mijn doembeelden bleken mee te vallen: Het was die zomer vaker mooi weer dan slecht. Als ‘we’ vroeg moesten spelen was het meestal Henno die meeging. Maar het liefst gingen we we samen. “Mamma, jullie mogen best fanatiek zijn hoor,” had Keet bij haar eerste wedstrijd gezegd. Zo ontdekte ik kanten van mezelf die ik nog niet kende. Stond ik te juichen langs de kant. Moedigde ik de meiden luidkeels aan. Was ik zo trots als een aap met zeven lullen dat ze de meeste wedstrijden van de jongens wonnen. Het duurde een jaar of twee, onze avonturen op het voetbalveld. Toen won de liefde voor het skateboard het.

Stinkende voetbalsokken

Als ik nu op zaterdagochtend vroeg de regen tegen de ramen hoor kletteren ben ik toch niet rouwig dat ik er niet uit hoef om langs die lijn te staan. Dan denk ik aan mijn ex-collega-voetbalmoeders die hun zoons of dochters uit bed moeten slepen op een vrije dag en ze gekleed en gevoederd (of met boterham in de hand) de auto in of de fiets op proberen te krijgen. Die de dag ervoor nog stinkende voetbalsokken van de grond aan het rapen waren en realiseerden dat ze die hadden moeten wassen. Ik denk aan de voetbalmoeder die het broodnodige weekend weg niet gepland krijgt omdat het wedstrijdschema van haar pupil in de weg zit. Aan de moeder die meewarige blikken van haar zoons krijgt omdat ze probeert mee te praten. Aan de moeder die mag rijden naar uitwedstrijden, tenues mag wassen, koffie mag halen en ‘oh en ah’ mag roepen langs de lijn (maar niet te hard) terwijl ze ondertussen best gezellig aan het ‘bonden’ is met de andere ouders.

Idiote tijdstippen en bevroren tenen

Dit is een ode aan al die moeders. Die moeders die barsten van trots als ze hun kind zien samenspelen, zien rennen, groeien, lachen, scoren. De moeders die in de winter met bevroren tenen langs de lijn staan, maar in de zomer met hun gezicht in de zon. Zij die op idiote tijdstippen hun bed uit moeten in het weekend en aan de vrouwen die hun hele weekschema aan de trainingen van hun kinderen aanpassen. Dit is een ode aan de moeder die weet dat teleurstelling onderdeel van het spelletjes is, maar die eigenlijk toch gewoon hoopt dat haar kind het goed gaat doen, omdat ze hem of haar zo graag blij ziet. Een ode aan de moeder die haar oogappel troost bij verlies of blessure. Die gek wordt van kunstgraskorrels, de geur van scheenbeschermers en Whatsapp-groepen. En die het niet in haar hoofd haalt om over de buitenspelregel te praten (ook al kent ze die heus wel).

Lieve lieve voetbalmoeder, die het niet uitmaakt of haar dochter of zoon de nieuwe Messi is. Die gewoon wil dat hij of zij straalt. Deze ode is voor jou. Omdat jij er toch maar mooi voor hem of haar bent.

Ben jij de Beste Voetbalmoeder van Nederland?

Aanleiding om deze ode te schrijven was het persbericht dat ik binnen kreeg over de verkiezing van de ‘Beste Voetbalmoeder van Nederland’. Op 7 juli is Utrecht het FOX Sports & Eredivisie VoetbalFestival. Een voetbalevent voor kinderen van 6 tot en met 14 jaar die helemaal gek van voetbal zijn. Tijdens dit event wordt de Beste voetbalmoeder gekozen! 

In een serie van  voetbalgerelateerde opdrachten wordt tijdens het event bepaald welke moeder in Nederland er met de eretitel vandoor gaat. Elke deelnemer krijgt, samen met zoon of dochter, gratis toegang tot het festival. De ‘Beste Voetbalmoeder van Nederland’ richt zich op (voetbal)moeders met voetballende kinderen van zes tot en met veertien jaar.

Kaarten winnen! Ik mag vier keer twee kaarten weggeven voor het FOX Sports & Eredivisie VoetbalFestival. Wil je kans maken? Vertel me onder dit blog met wie jij graag volgende week het event in de Jaarbeurs wilt bezoeken en je maakt kans op twee kaartjes.


Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

19 Reacties

  • Reageer Margit 30 juni 2018 at 06:49

    Haha, hele herkenbare blog! Hier een voetballende dochter van 9 die ook met 6 begonnen is met voetballen. Incl Ajax-bal, rugzak, posters van voetballers op haar kamer ?. Lijkt me leuk om met haar naar het Voetbalfestival te gaan! Nu het seizoen voorbij is hebben we inderdaad tijd voor dit soort leuke uitjes op zaterdag ?⚽️!

  • Reageer Sjaan Verwoert 30 juni 2018 at 06:49

    Ik wil er helemaal niet heen want ik hou niet van voetbal. Helemaal niet.. Maar mijn zoons wel … Vooral mn tweede zoon. Die is gek op voetbal. Die denkt alleen maar aan voetbal. Dus zou zo’n uitje fantastisch leuk voor hem zijn.. En ik als voetbal-loedermoeder ga dan gewoon met hem mee….

  • Reageer Lisette 30 juni 2018 at 07:06

    Onze zoon houdt ontzettend van voetbal! Binnen ‘ballen’ met een ballon, in de tuin, op een veldje of in de straat voetballen en samen met zijn vader soms naar wedstrijden van Feijenoord & ADO! En dan heet hij ook nog Xavi, een échte voetbalfan! Wat zou ik mijn voetbalzoon hier blij mee maken en hem als verassing meenemen naar dit event!

  • Reageer Chantal 30 juni 2018 at 07:09

    Ik zou heel graag met mijn dochter Elizabeth gaan waarmee ik al drie jaar op het veld mag staan. Niet alleen als trotse moeder maar ook als trotse coach. Ik train “mijn” meiden nu al drie seizoenen en geniet hier heel erg van.
    Met drie dochters zuchte mijn man, na dr geboorte van de jongste opgelucht, gelukkig we hoeven geen vroege zaterdagochtenden op het voetbalveld te staan (duidelijk geen voetbalvader en nogal ouderwets in deze gedachte, meisjes kunnen ook voetballen).
    Hoe anders is het geworden. We zijn een echt voetbalgezjn geworden nu nummer twee na de zomer ook begint en nummer drie ook graag mee gaat.
    Tuurlijk moeten we ons ook veel aanpassen, snel eten om te gaan trainen, vroeg op op zaterdag, weekendjes weg plannen is een drama.
    Maar de blije en fanatieke gezichtjes zien maakt veel goed.

    Nu is het zomerstop en zijn we een beetje in een gat gevallen, we missen het voetballen. Dit evenement zou goed van pas komen om ons voetbalhart weer sneller te laten kloppen!

  • Reageer Susanne Lamme 30 juni 2018 at 07:20

    Mijn middelste zoon zou dit super leuk vinden! 1 voetballende dochter en 3 voetballende zoons hier. Onze zaterdag bestaan dus idd ook vooral uit voetbal. Middelste zoon is verreweg de fanatiekste dus hij zou zo n middag met zn moeder geweldig vinden. En de 1 op 1 aandacht is heel mooi meegenomen.

  • Reageer Rozemarijn 30 juni 2018 at 07:31

    Voetbal is het leven van mijn 2 kinderen. Mijn dochter van 9 en zoon van 7. Vorige week sloten we het seizoen af bij mijn zoon op de vereniging met een slotdag. Dochter die bij een andere vereniging speelt mocht ook meedoen. Dochterlief had afgelopen dinsdag de laatste meidentraining. Want volgend seizoen komt ze in een meidenteam en gaat zij haar 5e seizoen in. Als mooie afsluiting heb zij voetbalkamp volgend weekend. Maar daar baalt mijn zoon van 7 van zijn leven bestaat uit voetbal. Nu geen training en wedstrijd meer. Dan iedere dag voetballen samen met hem. Dit zou super gaaf voor hem zijn en dan heb hij ook iets supers volgend weekend. En dan duurt die zomerstop toch ietsje korter

  • Reageer Jose 30 juni 2018 at 07:31

    Linda Kuipers al jaaaaaaren (8 of 9 jaar) een actieve voetbal moeder geweest die er iedere wedstrijd was maar nu ineens gepensioneerd is…Ze verdiend het om nog een laatste keer samen met haar (net geslaagde) dochter Elvira Kuipers te gaan!

  • Reageer Heidi 30 juni 2018 at 07:32

    Super leuk om samen met m’n zoon naast alle voetbalwedstrijden zo een leuk evenement te zouden kunnen mogen bezoeken met te winnen kaartjes. Wij komen graag in aanmerking

  • Reageer Mariélle 30 juni 2018 at 07:48

    Nooit iets om voetbal gegeven maar als je kind eenmaal begint volg je alles samen?
    Het hele wk. Wedstrijden van de favoriete club, voetbalkleding kijken en natuurlijk elke week langs de lijn en al die wasjes draaien zodat ze er weer frisjes opstaan.
    Voetbalmama in hart en nieren ?

  • Reageer petra 30 juni 2018 at 08:00

    Mijn zoon is al met een bal bezig toen hij net kon lopen dus dat hij zou gaan voetballen wat wel duidelijk. Dus staan we nu iedere zaterdag langs de lijn te kijken hoe hij het doet als keeper. Vol overtuiging de ballen willen tegen houden als het even kan. Soms lukt dat niet en dan is hij boos op zichzelf. Moeders maar weer in praten op zijn gemoed. Weer of geen weer weg staan er. En ik hield helemaal niet van voetbal maar voor mijn zoon heb ik alles Over!

  • Reageer Nicolette 30 juni 2018 at 08:16

    Met 2 voetballende zonen van 11 en 8 die beide op andere dage trainen, beide 2x pw. Draait het hier de hele week om voetbal. En al mopper ik weleens op al dat voetbalgeweld . Ik zou geen wedstrijd van ze willen missen. Een voetbal moeder in hart en nieren

  • Reageer Astrid Pulles 30 juni 2018 at 08:17

    Zó herkenbaar! Onze zoon lijkt op zijn vader. De twee mannen geven niks om voetbal. Toen ik dat ontdekte haalde ik opgelucht adem. Voor ons geen voetbal op zaterdagochtend. Tot onze dochter een jaar of zes was. Zij wilde voetballen. Ik dacht dat het wel over zou waaien, maar ze bleef vragen. Toen dacht ik… Ach… 1 training in de regen en ze hoeft niet meer. Maar nee hoor, ze is fanatiek! Ze slaat geen training over, speelt alle wedstrijden, zoekt toernooien op. En ik.. Ja… Alles klopt wat je schrijft. Ik juich, gepast volume natuurlijk, walg van kleffe scheenbeschermers, trotseer kou en regen, rij naar uitwedstrijden en geniet! Van haar stralende lach, de lol met haar vriendinnen en het plezier in het spel. Dank voor de herkenbare blog?

  • Reageer Brenda 30 juni 2018 at 10:52

    Wat n leuke blog herkenbaar!! Soms denk ik weleens pffff , maar nu met de zomerstop mis ik het gewoon ? de kou /warmte, uren op t veld , trainingen.
    Ik zou heeel graag met m’n 10 jarige zoon willen gaan , zou hij helemaal geweldig vinden !
    Mvg brenda

  • Reageer Henrieke Molenveld 30 juni 2018 at 13:39

    Die titel van voetbalmoeder verdien ik niet echt denk ik…Eerste seizoen van zoontje van net 7 en hij vond het super interessant om na zijn wedstrijd de hele middag met zijn scheenbeschermers en sokken rond te lopen. Vond mama niet erg, totdat hij zulke exceem kreeg dat zijn hele scheenbenen vuurrood waren, oeps!

    Je leert er wel van! 🙂
    Zoonlief zeurt al weken om naar dit voetbal festival te gaan met zijn vader nadat hij een boekje bij de VI van voor tot achter en terug uit had gelezen….we maken dus heeeeeel graag kans op 2 kaartjes!!

  • Reageer Danielle Arts 30 juni 2018 at 15:55

    Ook hier heel herkenbaar… van niks met voetbal maar een voetbalmama ? Zou graag met mijn fanatieke keeper naar het voetbal festival gaan. Koop ik er een kaartje bij voor zijn 7 jarige zus die inmiddels ook met het voetbalvirus besmet is!

  • Reageer Marjolein Roks 30 juni 2018 at 22:53

    Eigenlijk ben ik niet zo’n voetbalmoeder, maar een moeder die ook voetbal op zaterdag en ook de wedstrijd van mijn 2 boys wilt zien. Druk schema, maar komt meestal wel goed. Heerlijk om die mannen te zien voetballen en om met ze te voetballen! Genieten!!!!

  • Reageer Valerie 1 juli 2018 at 18:31

    Dusssss…..ik had helemaaal niets maar dan ook. Iets met voetbal , heb er zelfs een man voor gekozen, als hij maar geen voetbal kijkt…en ja hoor…gevonden ….krijg ik ineens een tweeling die verslaafd…echt verslaafd aan voetbal zijn…dus wie ven ik om hun dat te ontnemen toch?! Dus mama wedstrijden opnemen om samen op hun mama-dag samen te kijken -met Wikipedia ernaast, want ik moest toch begrijpen wat de termen zoals pAnna, buitenspel, etc….allemaal betekent …dus ja hoor , de boys worden 6 en de voetbal begint , en wat denk je – allebei de boys zitten in een ander teampje , dus allebei 2avonden trainen, dus mama is 4 avonden zoet met training -in de zomer beter te handelen dan on de winter, maarrrrrrr we doen alles voor de mannen toch?! En ook nog zaterdag naar de wedstrijden-soms kan ik er 2meepikken, als ze op verschillende tijden spelen in de buurt, en ja hoor, dan ook nog zondag naar de technische training. Dus je leest het: 6 dagen voetbal en ja hoor: te fanatiek voor woorden die mama van hun -ik dus , hihi …ik vind het nu zelfs leuk, want ja hoor : het WK is geweldig om naar te kijken….who would have thought 8 jaar geleden ….niemand , echt niemand …..maar ja, je bent een voetbalmam of niet he ….dan maar all THE way …..en oh ja : we willen heeeeel graag die kaartten winnen voor Utrecht want ook daar willen we graag naartoe ….? groetjes Valerie

  • Reageer Imne Schout 3 juli 2018 at 12:31

    Ik ben de voetbaldochter via mijn spelende, leider en verslavende vader, de voetbalvriendin omdat mijn vriend een voormalige scheidsrechter is en sta nu ook aan de lijn als voetbalmoeder van onze zoon van 10 jr.
    Iedere dag is er wel een voetbalreden of moment.
    Ben jaloers op de moeders van de boys Verstappen en Coronel. Een veel minder gevaarlijke sport

  • Reageer Samantha 3 juli 2018 at 22:06

    Mijn oudste dochter zei mam ik ga op turnen. Turnen??? Hoe kom je daarbij riep ik uit. Nou gewoon en zo geschiedde. Geen opvolger voor mijn paard Niek.

    Jongste dochter was een vlotte zwemmer en op 4 jarige leeftijd was het a diploma in haar bezit. In de zomervakantie begon ze al een keer over voetbal. Voetbal riep ik weer vol ongeloof uit. Niemand houdt bij ons van voetbal. Nee papa ook niet. Gelukkig Niek was inmiddels met pensioen en zat niet meer op een opvolger te wachten. We hielden het wat af en zeiden niet teveel. Ga eerst maar je b diploma halen nadat ze die vrij snel na de zomervakantie had gehaald. Drie weken later na het behalen van haar a kwam ze met een briefje aan. Yes over twee weken zit ik op voetbal. ? en ook zo geschiedde. Ik heb nog geprobeerd om het even tegen te houden tot het mooie weer, maar nee begin november net 5 jaar stond ze daar als kleine gup op het veld tussen alleen maar jongens. Ze was helemaal in haar element. Trots als een pauw en recht op haar doel af… scoren.De trainer was over haar te spreken en vanaf komend seizoen speelt ze in j09 team.

    We zijn inmiddels een paar keer bij een wedstrijd van haar trainer wezen kijken en die kleine meid van mij verteld mij wat er allemaal gebeurd. Want van het hele potje voetbal snap ik nog niks. Wel ben ik een trotse mama die ziet dat haar kind helemaal in haar element is en dat is wat telt.

    Ik gun haar die kaartjes wel. In oktober wordt ze 6. Ze kan niet wachten tot het seizoen weer gaat starten. ♥

  • Laat je reactie achter