Lees

Nee is ja

‘Nee, Zora, niet op de bank staan!’
‘Zora, niet alleen de trap op, hè?’
‘Niet tekenen op tafel!’
Nee, niet met je vingers in het stopcontact!’
‘Zora, de prullenbak is voor afval. Niet voor je flesje!’
‘Op?’ Ze kijkt me vragend aan en gooit alsnog het flesje in de prullenbak.
‘Nee!’ zeg ik streng en pak de fles uit de prullenbak.
Zora schudt gezellig nee met me mee en rent vervolgens vliegensvlug de andere kant van de kamer op.

Zora is totaal niet onder de indruk van mijn nee.

Hoe harder ik nee zeg, hoe dwarser zij wordt. Hoe strenger ik ben, hoe vastberadener zij nóg een keer haar vingers in het stopcontact steekt. Zelfs bij een oprecht geschrokken ‘nee!’ omdat ze bijna achterstevoren van de bank klettert, kijkt ze niet op of om. Nee is bij haar geen nee, maar een jaaaaa!

Zora bepaalt namelijk zelf wel wat ze wel en niet mag. Niet op de bank staan? Niet de ongelezen krant verscheuren? Niet gooien met mijn speelgoed? Hoezo niet? Waarom zegt mijn moeder nee tegen iets waar ze juist zo’n zin in had? Ze begrijpt er oprecht niets van.

Ja, natuurlijk, ik krijg er óók de slappe lach van als ik haar stuurse blik weer zie. Dan weet ik hoe laat het is, en werpt ze eerst haar eten op de grond en zichzelf er vervolgens achteraan. Het is een vermakelijk schouwspel waarbij de opstandigheid van een puber schraal afsteekt.

En tegelijkertijd houd ik mijn hart vast.

Er komt een moment waarop we zullen botsen. Als ze nu al alle nee’s van haar moeder als een uitnodiging ziet om het lekker wél te doen, hoe moet dat dan in hemelsnaam als ze straks zes is? Of zestien? Als ik haar vertel dat alcohol drinken niet verstandig is? Hoe zorg ik er dan voor dat ze niet blind het tegenovergestelde doet van wat ik zeg?

Terwijl ik opkijk, trippelt Zora richting het toilet. Ze moet op haar tenen staan om bij de deurklink te komen, maar het lukt haar wonderwel. Ze kijkt nog even over haar schouder om te checken of ik haar wel zie. Als onze ogen elkaar kruizen schudt ze ferm haar hoofd en gooit zonder enige blijk van schroom de afstandsbediening in de pot.

Ik weet inmiddels dat een boze reactie averechts werkt en houd haar van een afstandje in de gaten. Ik zal er zijn als ze me nodig heeft.

 

 

 

 

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

4 Reacties

  • Reageer Judith 24 oktober 2017 at 19:48

    Wat grappig onze kinderen heten Zohra Quinten en Darren!

  • Reageer Esther 24 oktober 2017 at 21:51

    Hahaha herkenbaar! Wat pas echt ging werken was toen ik haar vertelde wat ze wél mocht en dat onder luid applaus toe juichte. Vanaf nu probeer ik t woord nee zo veel mogelijk te ontwijken. Is voor mij ook veel gezelliger…

  • Reageer lonneke Emonts 24 oktober 2017 at 21:51

    Haha, heel herkenbaar!
    Ik heb zelf een tijdje terug een soort gelijke blog geschreven, met een aangedragen oplossing.
    Als je het leuk vind om te lezen?
    Bij deze https://www.website4mama.nl/blog4mama/stoppen-nee-zeggen/
    Je schrijft leuke blogs!?

    Groetjes Lonneke

  • Reageer Lucie 25 oktober 2017 at 07:48

    Misschien helpt het als je nee veranderd door ja. Ja zet de fles maar op het aanrecht, ja spring maar op de grond. Geen vragen stellen maar een mededeling doen. Kom we gaan nu … doen. Scheelde hier wel een hoop, maar niet alles is te voorkomen

  • Laat je reactie achter