Baby, Lees, Peuter

Op

Wat als ik toch ongeschikt ben? Als ik het niet meer kan? “Sinds de tweede is gekomen en het even niet zo lukt, spoken deze vragen soms door m’n hoofd,” zeg ik tegen de rustgevende vrouw tegenover mij. Ze kijkt me begripvol aan. Het gaat al een hele tijd niet zo lekker. De energie is op en de puf eruit. Elke dag is een uitdaging en ik ben blij als het gelukt is niet te ontploffen aan het eind van de dag. Het is het gevolg van een zware zwangerschap en de eerste drie maanden na de bevalling waarbij heftige reflux bij de baby de spelbreker was. Medicatie is  voor hem gelukkig de oplossing gebleken, maar overleven is bij mij (zelfs nu hij bijna 6 maanden is) nog steeds vaak de standaardmodus.

“Kun je nog genieten?” vraagt ze. “Genieten? Jawel. Nou. Soms een beetje misschien. Ik probeer het wel hoor. Maar de storm die in m’n hoofd raast en de mist der vermoeidheid maken het soms erg lastig. Ik kijk volgens mij ook alleen maar nors. Zo’n serieuze blik weet je wel, alsof ik de hele dag de meest lastige wiskunde som aan het kraken ben.”

Er gaat zoveel langs me heen tegenwoordig. Kwartjes vallen pas als de grap allang gemaakt is. Regelmatig voel ik mezelf spuit elf die weer eens te laat lacht.

“Volgens mij doe je het best goed,” zegt ze. “Elke dag sta je er weer voor ze. Je blijft rustig tegen ze en je zorgt dat ze goed te eten en te drinken krijgen, knuffels en kusjes verzamelen door de dag heen en de slaap krijgen die ze nodig hebben. Dat is het meest belangrijke. Dat je niet vaak bruist van energie en even moe bent vergeven ze je echt wel.” Ik hoop het.

Onderweg naar huis luister ik in gedachten naar het rammelende fietszitje op mijn stuur. Ik vraag me af of ik me dit had voorgesteld van het moederschap. Nee, dit niet. Oververmoeid thuis met een peuter en baby is niet het zomerverblijf op die roze wolk die ik gehoopt had te krijgen.

Als ik thuiskom, rent de oudste naar me toe. Ik geef hem een kus op z’n wang en ik proef de zilte smaak van spelen in warm weer. Het neemt me even mee naar de zee en naar de fijne momenten die we daar onlangs als gezin hadden. Met z’n vieren op een fijn, kleurrijk geruit picknickkleedje op het strand, spelend en lachend. Even niks moeten, even niks doen. Genieten dus. Daar was de lucht blauw en waren de wolken roze. Gelukkig, het kan dus wel.

Ineens herinner ik me een tekst die ik laatst las. Het hielp me even andersom te denken.

“Wat als ik val?
O, maar liefste, wat als je vliegt?”

 Door dit blog van Daniëlle werd ik even teruggeworpen in de tijd en moest ik denken aan het moment dat ik ontdekte dat ik mezelf zwaar voorbij was gerend. Ik schreef daar in 2007 dit blog over.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

5 Reacties

  • Reageer Krishna 7 juni 2016 at 19:20

    Lieve Danielle,
    Bedankt voor je mooie verhaal!
    Wat mij als eerste te binnen schiet: je hoeft geen reden te hebben om je slecht te voelen. Je praat over zware zwangerschap en reflux. Dat kan een reden zijn dat je je niet goed voelt, maar realiseer je ook dat hormonen veel met je doen en dat je lichaam soms dan niet de juiste stofjes aanmaakt.
    Na mijn zware zwangerschap en eigenlijk heel makkelijk eerste jaar voelde ik me nog steeds niet okay. Vervolgens heb ik bijna een jaar rust gehad omdat ik een depressie had. Nu (2,5 jaar na de geboorte) begin ik eindelijk te genieten en voel ik me zoals ik al die tijd graag had gewild.
    Dus ik kan zeker beamen wat Elsbeth zegt: het komt goed! echt waar! het duurt misschien even, maar het komt goed. In de tussentijd moet je gewoon heeeeeeeel erg lief zijn voor jezelf en veel hulp inschakelen.

    Sterkte!

  • Reageer Thirza 7 juni 2016 at 21:28

    Ik had het zelf geschreven kunnen hebben, aldus deze vermoeide mama die uitgeput op bed ligt en net haar twee kinderen stil en in slaap heeft.

  • Reageer Juliette 7 juni 2016 at 22:55

    Ik ben Moeder van 4 kids 9 maanden 4, 7 en 15 heel herkenbaar het duurt 2 jaar om uit “de”dip te komen jezelf weer te zijn . Zonder hormonen ,je lijf terug te krijgen en je blij te voelen , ik geef me over, schakel hulp in, huil n potje in de supermarkt of op de fiets. Ren heeel hard op het strand achter mijn kinderen aan. Voelen we ons rot dan zingen we keihard liedjes op de fiets. En savonds ploffen we in 1 bed neer tot morgen dan doen we alles nog een keer 🙂

  • Reageer Een bakfiets vol - Club van relaxte moeders 1 juni 2019 at 20:36

    […] Daniëlle schrijft alweer drie jaar voor de club. Haar eerste blog was ongeveer rond dezelfde tijd na haar tweede bevalling. Toen was er alleen niet zoveel geluk te voelen. Ze was op. En daar schreef ze haar eerste blog voor de Club over. Je vindt ‘m hier! […]

  • Reageer Een bakfiets vol - Power to the Mama's 9 juni 2019 at 21:04

    […] Dit blog verscheen eerder deze maand bij de Club van Relaxte moeders. Haar eerste blog daar was ongeveer rond dezelfde tijd na haar tweede bevalling, drie jaar geleden. Toen was er alleen niet zoveel geluk te voelen. Ze was op. En daar schreef ze haar eerste blog voor de Club over. Je vindt ‘m hier! […]

  • Laat je reactie achter