Making Conversation

Graag wil ik bij deze mijn verontschuldigingen aanbieden aan alle vrouwen die voor mij zwanger waren en tegen wie ik opmerkingen heb gemaakt over de omvang van hun buik. Pas nu ik zelf zo halverwege mijn zwangerschap ben en mijn buik steeds duidelijkere vormen begint aan te nemen, besef ik hoe vermoeiend het is dat de hele wereld een mening schijnt te mogen hebben over je uiterlijk. Op één dag kunnen deze meningen variëren van ‘nou je gaat het toch al echt zien hè’ tot ‘goh, kun je die spijkerbroek nóg aan’ of ‘wat een bescheiden buikje!’ Afhankelijk van wat je de volgende dag aan hebt, kan het zo maar zijn dat diezelfde mensen (meestal collega’s) de volgende dag hun mening bijstellen en dat ook weer graag met je delen. De eerste paar opmerkingen voor de lunch zijn dan nog wel te behappen, maar hoe verder de dag vordert, hoe meer mijn arsenaal aan reacties opraakt. Want tja, wat kan je eigenlijk nog zeggen over die buik?

Meningen over je buik, maar ook meningen over wel of geen pretecho, over thuis bevallen of in het ziekenhuis. Meningen over onderwerpen waar je zelf goed over nadenkt op een moment dat jij daar aan toe bent. Waar je zelf een mening over hebt, bij mij niet altijd gebaseerd op argumenten, maar vaak op mijn gevoel erbij.

Heb je behoefte aan wat meer aandacht in je leven? Word zwanger! Nooit vroegen zo veel mensen aan me hoe het gaat. En als er gelijktijdig met je zwanger zijn ook nog wat andere belangrijke dingen gebeuren in je leven, dan zit je helemaal gebeiteld. En wat is de natuurlijke neiging van de mens als hem een vraag gesteld wordt? Antwoord geven! Natuurlijk heb je dan nog de keuze tussen de lange versie en de korte versie van het antwoord. Aanvankelijk zag ik het gevaar niet. Alle lieve mensen die mij met een serieuze en meelevende blik aankeken hadden wat mij betreft dan ook recht op een betrokken antwoord. Gevolg: je komt nauwelijks aan werken toe, de collega’s met wie je je kamer deelt kennen alle ins en outs van je leven beter dan je eigen vriend en je praat zo veel over jezelf dat je je eigen verhaal niet meer kunt horen.

Nieuwe tactiek

Daarom probeer ik een nieuwe tactiek. Ik probeer zo snel mogelijk het perspectief van het gesprek te verleggen en na een kort antwoord zoals het gaat goed, stel ik zo snel mogelijk de wedervraag en … hoe gaat het met jou? (niet iedereen trapt jammer genoeg in dit trucje)

Ook Henno krijgt dezer dagen veel aandacht van collega’s en kennissen. De aandacht die hij krijgt is alleen ook vooral gericht op mij. ‘Hoe is het nu met Els?’ is een vraag die hij een paar keer per dag krijgt. Ook vast logisch na alles wat er is gebeurd en absoluut aardig en ongetwijfeld lief bedoeld, maar voor hem niet altijd even makkelijk. Het grappige is dat mensen die dicht bij ons staan niet deze vragen stellen. Waarschijnlijk omdat die wel merken hoe het is. Of omdat ze sowieso al beter op de hoogte zijn. Of omdat ze gewoon begrijpen wanneer je behoefte hebt om te praten en wanneer niet. Of omdat ze deze vragen niet nodig hebben om het gesprek op gang te brengen.

Een praatje

‘Making conversation’ als je toevallig iemand tegenkomt op straat, in de gang op je werk, is niet altijd even makkelijk. En buiken en zwangerschappen zijn blijkbaar een makkelijke ingang om een praatje te maken. Zoals gezegd: ongetwijfeld lief bedoeld, maar ook erg makkelijk. Voor diegene die het gesprekje begint. Maar niet altijd voor de aangesprokene. Daarom nogmaals mijn excuses aan iedereen die ik met obligate vragen en meningen heb bestookt. In de toekomst zal ik er aan denken dat een zwangere vrouw iets meer is dan alleen een buik.

 

De foto bij dit blog is trouwens van jaren later, van toen ik zwanger was van Teun.