Lesje accepteren

“Ik kan vandaag niet op Benja passen,” hoor ik ’s ochtends vroeg verontschuldigend naast me uit bed komen. Twee kleine ogen in een lijkbleek gezicht kijken me ongelukkig aan. “Grrr. KUT!” zijn de eerste geluiden die tussen mijn lippen door ontsnappen. Ik voel me instant schuldig. Alsof hij er wat aan kan doen dat de griep ook hem in zijn klauwen heeft gekregen. Maar toch. Zelf ziek zijn komt al nooit uit, je totale planning om moeten gooien omdat je man zich afvraagt hoe hij het einde van de dag haalt is nóg frustrerender. Zeker als je net de avond ervoor een iets te strakke werkplanning hebt gemaakt om alle deadlines voor de vakantie te halen en het vandaag eigenlijk papadag is. “Geeft niet liefie, ik blijf wel thuis,” pers ik eruit en ik loop naar Benja’s kamer.

Accepteer wat je niet kunt veranderen en verander wat je niet kunt accepteren, las ik laatst in een tijdschrift. Wat een holle frase, dacht ik toen. Zo’n levensinstelling is toch alleen bereikbaar voor monniken die jarenlang intern het Boeddhisme bestuderen? Voor de meeste moeders is het een utopie: we streven er naar maar bereiken het nooit. Toch popt deze tegeltjeswijsheid in me op. Het is het ultieme moment om te bewijzen dat me neerleggen bij de situatie voor mij inderdaad onmogelijk is.

Terwijl Joost in bed de strijd met de ziektekiemen aangaat, zetten Benja en ik het speelgoed dat hij op zijn verjaardag kreeg in elkaar. We ‘kedeng kedeng-en’ met Thomas de Trein het huis door, ravotten op de bank, eten veel te zoete koekjes en wandelen in de zon. Ongemerkt verdwijnt werk naar een plek in mijn hoofd waar ik niet bij kan. Of beter gezegd: niet bij wil. Ik weet niet hoe ik het doe, maar het lukt me en als Joost na drie dagen weer op de been is, is er iets in mij dat baalt. ’s Avonds aan tafel zeg ik lachend dat thuisblijfmoeder me wel wat lijkt, ondertussen beseffend dat in elke grap een kern van waarheid zit.

Gelukkig neemt hij dat niet te serieus – hij kent me tenslotte beter dan wie dan ook. Want de volgende dag ga ik met een grote glimlach naar kantoor. Ik word er geen leuker mens van als ik niet zou werken. Maar zo af en toe verplicht thuis door een zieke man is helemaal niet zo erg als het lijkt.