Kwebbelkont

Zevenentwintig kindjes met zevenentwintig zelfgemaakte hoedjes op staan zenuwachtig voor het digibord als de juf aankondigt dat de voorstelling zo gaat beginnen. Quin vindt het duidelijk spannend, maar probeert dat te verbloemen door druk rondjes te draaien op de stoel van de juf. Als ik zijn blik vang steek ik bemoedigend mijn duim omhoog. Ineens springt hij op, steekt hij zijn vinger in de lucht en roept hij dwars door de juf heen: ‘Ik praat altijd voor mijn beurt! Grappig, hè?’
Ik verslik me bijna in het laatste slokje lauwe koffie en Quin schrikt er zelf ook zo van dat hij van de weeromstuit naast zijn stoel gaat zitten.

Quin praat de hele dag door. Alles wat er zijn hoofd omgaat, moet eruit, lijkt wel. En dat is best veel. ‘Het is soms heel druk in je hoofd, hè Quin?’
‘Ja.’

Zodra hij ’s ochtends zijn ogen opent begint het. ‘Gister voor het slapen gaan, heb ik papa heel veel vragen gesteld. Ik heb er ook nog eentje voor jou, mama. Hoeveel golven heeft een tsunami? Papa zei een, maar wat denk jij? Mag ik een andere trui aan, deze trui wil ik niet aan. Wacht, ik moet even plassen. Waar is Zora? Moet ik naar de BSO vandaag? Bussen maken altijd een hele ruime bocht. Mama, ik wil vanmiddag met Jim afspreken. Gaan we zo naar beneden?’
‘Quin, houd nou je mond even en kleed je aan.’
Gek word ik er soms van.
‘Ik ben een echte kwebbelkont, hè, mama? Dat zegt oma ook altijd.‘

Blijkbaar heeft Quin een onbedwingbare, bijna niet in toom te houden behoefte om alles wat hij denkt, voelt en meemaakt te moeten delen. Ongeacht het moment of de situatie, of het nou in de rij is bij de bakker, of als ik een praatje maak met de buurvrouw.
Zijn gedachtes moeten er gewoon uit. Niet straks, niet zo, maar nu. Eerst had Quin het zelf niet in de gaten dat de woorden als een soort waterval uit zijn mond stroomden. Nu lijkt er langzaam bij beetje een besef te komen. En dat het niet altijd even handig is. Verschrikt slaat hij dan zijn hand voor zijn mond en lijken zijn ogen te schreeuwen: “Ik deed het niet expres, mama, ik kan er ook niets aan doen.”

Toch moet hij leren dat het niet altijd kan. Met de juf heeft hij nu afgesproken als hij een tijdje niet voor zijn beurt praat hij dan een mooie krul krijgt en na vijf keer zelfs een sticker. Quin is dol op krullen dus hij doet echt heel hard zijn best.

De enige moment waarop hij stil is, is als hij televisiekijkt en als ik vraag hoe zijn dag is geweest. Dan is het even stil in zijn hoofd.
‘Wil je me alsjeblieft even met rust laten, mama? Ik word gek van je gepraat!’