Lees

Koffietijd

‘Mam, wie komt er zo?’ Het is een vraag die ik vroeger vaak stelde aan mijn moeder als ik doordeweeks een dagje thuis was. We woonden in een dorpje op de Veluwe en later in Friesland. Het ochtendritueel was altijd hetzelfde. Wakker worden, ontbijten, aankleden en dan verwachtingsvol beginnen aan een nieuwe dag die vaak startte met een gezellig bezoekje van een vriendin van mijn moeder.

Mijn moeder is nooit een echte buiten-het-huis-vrouw geweest. Een kop koffie halen bij een vriendin in hetzelfde dorp was voor haar een uitstapje. Gelukkig hoefde ze niet bang te zijn om in haar eentje op de bank te vereenzamen want rond de klok van tien uur stond er bijna altijd wel iemand op de stoep. Koffietijd!

Toen ik nog jong was, waren er daardoor gegarandeerd vriendjes om mee te spelen. En als puber maakte deze altijd terugkerende bezoekjes een thuisblijfdagje van school een stuk gezelliger. Want als er koffie werd gedronken met vriendinnen van mijn moeder, werd er een hoop gelachen en waren er koekjes.

Op momenten dat ik aan het dromen was over moeder zijn, zag ik deze tafereeltjes vaak voor me. Fietsen met kinderzitjes voor de deur geparkeerd, een huis vol spelende kinderen en lieve vriendinnen met een kop koffie of thee op de bank. Met op tafel een schaaltje koekjes en natuurlijk voldoende chocola. Want zo ging het bij mijn moeder ook.

Maar zoals het bij mijn moeder ging, gaat het bij mij niet. Er komen niet automatisch fietsen met gevulde kinderzitjes voorbij op de dagen dat ik vrij ben. En als ze al voorbij komen, stoppen ze niet steevast bij mij voor de deur, maar duiken ze de steeg in naast ons huis. Op weg naar hun eigen huis dat dient als gastouderopvang waardoor spelen vaak niet mogelijk is. Veel van mijn vriendinnen uit de buurt werken op mijn vrije dagen. Of ze wonen net buiten de stad, waardoor even langs fietsen niet meer opgaat.

‘Mam, waar gaan we vandaag naartoe?’ is dan ook de vraag die ik op vrije dagen ’s ochtends vaak aan tafel al krijg. Eigenlijk baal ik van die vraag. In tegenstelling tot mijn moeder ben ik wel een echte buiten-het-huis-vrouw. Ik hou ervan om op pad te zijn. Maar het organiseren van een leuke koffie- en speeldate lijkt bij ons vaak op het plannen van een project waarbij rekening gehouden moet worden met allerlei logistieke uitdagingen: spullen die mee moeten, vaste slaaptijden, eetmomenten, spitsuur of niet, andere activiteiten van gezinsleden. En daar heb ik niet altijd zin in op mijn vrije dagen. Dus dan drink ik m’n kop koffie, eet ik m’n koekje, spelen m’n kinderen lekker thuis en zit ik met een whatsapplijst vol vriendinnen op de bank. Alleen.

Natuurlijk komt er heus wel eens een vriendin bij mij. Maar misschien had ik er meer van verwacht. Had ik gedacht dat ik al meer mensen uit de buurt zou kennen en dat afspreken makkelijker zou gaan. Misschien woont er om de hoek wel een potentiële vriendin die ook tussen de Duplo en Brandweerman Sam-spullen in haar eentje koffie zit te drinken. Iemand bij wie ik zonder planning gewoon aan kan waaien. Maar totdat ik haar heb gevonden, is het in ieder geval niet zo makkelijk en relaxt als dat ik hoopte.

Wil je vanaf nu nooit meer een bericht van de Club missen? Sinds een paar weken mail ik ieder weekend een nieuwsbrief met het weekmenu en alle artikelen die de week ervoor op de Club van Relaxte Moeders zijn verschenen. Als je dat handig vindt, vul dan onderstaande formulier even in!

Ja, ik wil de nieuwsbrief van de Club van Relaxte Moeders graag ontvangen!

* indicates required




Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

11 Reacties

  • Reageer Lina 4 maart 2017 at 07:44

    Herkenbaar! Vooral werk is een reden dat afspreken lastig is. Met (oppas)oma afspreken is toch net niet helemaal hetzelfde.. Geen idee of je bij mij in de buurt woont maar je bent altijd welkom om aan te waaien (op de dagen dat ik thuis ben ;)).

  • Reageer Luna 4 maart 2017 at 08:06

    Heel herkenbaar.
    Bij mij zijn het in de loop der tijd zelfs minder vriendinnen geworden.
    Druk, werkdruk, gelddruk…..

    Als het leven niet zo duur was, of duur zouden maken, zouden we met zijn allen meer tijd overhouden voor leukere dingen die er meer toe doen.
    Ik ben uit narigheid ook maar 4dgn gaan werken.
    Wat zou ik, nu de kinderen alledrie op school zitten, de hele dag alleen thuis moeten doen??

  • Reageer Vanessa 4 maart 2017 at 08:08

    Heel herkenbaar. Ik had vroeger meer contacten in de buurt, maar nu ik zo veel werk verwatert dat snel. Scheelt ook dat ik hier oorspronkelijk niet vandaan kom en dus eigenlijk al begin met een achterstand. Ben blij dat ik in mijn oude stad werk en heel veel gezellige collega’s heb. Maar mis thuis wel wat gezelligheid, beetje saai vind ik het. Ik denk ook dat je de tijd waarin wij deze leeftijd hebben niet meer kunt vergelijken met de tijd(sgeest) waarin onze ouders kinderen hadden. Er is zo veel veranderd!

  • Reageer Femke 4 maart 2017 at 08:29

    Heel herkenbaar! Ik woon in een kinderrijke buurt in Arnhem en toch.. Je kent je buren zowat niet eens, laat staan de rest van de buurt. Mocht je in de buurt wonen dan staat hier altijd koffie/thee klaar hoor! En ik heb ook een fiets met kinderzitje 😉

  • Reageer Dot 4 maart 2017 at 09:03

    Voor mij ook zeer herkenbaar… Van al mijn vriendinnen ben ik de enige stay at home mom. Sterker nog ik ben een van de weinige met kinderen. Iedereen wil studeren of carrière maken. Nou ben ik 7 jaar geleden voor mijn vriend naar een dorp 15 km van Arnhem verhuisd. In Arnhem had ik altijd wel vriendinnen die aan kwamen waaien, nu niet. Het is een autoritje ipv een fietsritje wat al een heel obstakel is voor velen. Nu maar hopen dat we binnen een paar jaar een huisje in Arnhem hebben zodat dat aanwaaien weer meer wordt. Net zoals dat vroeger bij ons thuis was

    • Reageer Jo 4 maart 2017 at 10:06

      Nou dot, dit herken ik ook wel! Veel vrienden zonder kinderen, ik was 22 toen ik de oudste kreeg (bewuste keus) Ik woon zelf in de Achterhoek, geen fiets met zitje meer sinds vorige week (kids 6 en 10) maar wel een auto met kinderzitje en koffie/thee is zo gezet! 😉

  • Reageer Pien 4 maart 2017 at 10:15

    Herkenbaar… Ik woonde in een stad met een aantal vriendinnen in de buurt, die ook op dezelfde dagen werkten als ik. Dus op de vrije dagen liepen we gewoon even langs bij elkaar. Nu woon ik in een dorp waar iedereen elkaar kent. Je komt er gewoon niet tussen. Op het schoolplein kliekt iedereen bij elkaar en verder dan een praatje komt het niet. Ik word nooit meegevraagd voor dingen, terwijl ik zelf al wel vaker mensen heb uitgenodigd. Ik heb 1 vriendin leren kennen die ook van buiten komt en tegen dezelfde dingen aanloopt. Daardoor klikt dat erg goed, maar zij werkt precies andere dagen dan ik. Jammer vind ik het, want ik vind het vooral zo in de winter wel erg saai alleen met een peuter.

  • Reageer Lenny 20 juli 2017 at 09:45

    Hi, misschien een idee om je moeder vragen of jouw beeld van vroeger klopt. Misschien moest zij toen zij verhuisde ook wel actief op zoek naar nieuwe vriendinnen en stopte ze daar veel tijd in door te bellen in de avond of af te spreken op het schoolplein? Natuurlijk is dat zwaar nu we allemaal veel werken. Mijn moeder was voor haar tijd modern en werkte relatief veel. Ze had dus niet veel vriendinnen over de vloer zoals jouw moeder. Nadat we verhuisden was het helemaal voorbij in mijn herinnering. Ze kreeg weer een nieuwe vriendin toen mijn broertje een beste maatje kreeg op de basis school.

  • Reageer Zeven best gelezen blogs in 2017 – Club van relaxte moeders 29 december 2017 at 17:30

    […] schreef dit blog over hoe fijn het zou zijn als er wat meer vriendinnen gewoon zouden kunnen ‘aanwaaien’ […]

  • Reageer Joyce 21 oktober 2018 at 08:33

    Ook zelf in een dorp gaan wonen en mis ook het aanwaaien al gebeurd dat bij ons thuis ook al niet doordat beide ouders werkten. We gingen vaak zelf ergens naar toe en er kwamen ook mensen op bezoek. Ik mis vooral contact in de avond uren of weekend. Heb een man die werkt in de horeca en daardoor op die momenten altijd thuis. En die kliekjes? Altijd al een hekel aan gehad, hoor iedereen er altijd over klagen en toch bestaan ze nog steeds. Zijn we dan te beleefd om er iets van te zeggen? Neemt niet weg, ik ben dan weer wel blij met de mama café initiatieven in een bieb of horecabedrijf. Toch even een vrouwen pow wow en spelende kinderen gevoel.

  • Reageer Kiri 13 januari 2020 at 20:50

    Super herkenbaar een mooi geschreven blog. Dank voor het delen!

  • Laat je reactie achter