Eén seconde maar vraagt ze zich af waar ze is als ze wakker wordt. Dan dringt het tot haar door. Ze is moeder geworden! Er ligt een warm bundeltje mens tegen haar aan. Ze heeft een zoon! Alles is anders gelopen dan ze had verwacht. Ze liggen in een stal, op een harde ondergrond. Ze mist haar vertrouwde omgeving, haar moeder. Ze is blij dat de baby slaapt. Eindelijk. Ze kijkt naar hem. Wat is hij mooi. De wanhoop die ze vannacht voelde toen hij niet wilde drinken en niet wilde slapen in de voederbak die als wiegje diende, lijkt heel ver weg nu hij hier zo vredig ligt. Ze moet plassen, maar ze durft niet te bewegen. Ze wil dit moment niet verstoren en blijft roerloos liggen. Ze durft überhaupt niet na te denken over plassen en maakt zich zorgen over de ravage tussen haar benen.
Jozef bleef. Jozef had Tinder van zijn telefoon gegooid nadat ze elkaar hadden ontmoet.
Haar gedachten gaan terug naar de afgelopen maanden. Aan het raadsel. Hoe dit kindje in haar buik was gekomen. Het wonder van het kind. En het wonder dat Jozef toch bij haar is gebleven toen hij hoorde dat ze zwanger was. Er waren mannen om minder bij haar weggegaan. De meesten mannen waren al weer aan het swipen terwijl zij nog dacht dat ze iets aan het opbouwen waren. Maar Jozef bleef. Jozef had Tinder van zijn telefoon gegooid nadat ze elkaar hadden ontmoet. Hij was gebleven toen zij bleef volhouden dat Netflix en chill gewoon film kijken was. Hij was gebleven toen, ondanks dat, haar buik ging groeien. Bleef toen ze alleen maar moe was. Bleef toen ze hem, gedreven door hormonen, orders toeriep. Die hij nog uitvoerde ook. Hij bleef toen ze onredelijk werd terwijl hij meer reden tot onredelijkheid had.
En nu liggen ze hier in een stal. Gestrand tijdens hun lange reis. Waarom waren ze dan ook op pad gegaan terwijl code oranje was voorspeld? Voor een administratieve maatregel nog wel? Als ze ergens een hekel aan had dan waren het wel formaliteiten. Maar Jozef was onvermurwbaar.
Op de radio schalden al snel termen als monsterfiles, recordaantal files, zwaarste spits ooit. Code oranje werd code rood. Terwijl ze naast Jozef zat die steeds geïrriteerder werd door de sneeuw en door het slechte zicht, scrolde zij passief agressief door haar Twitter timeline. Ze was boos. Woest. Hoe kon ze nou boos worden op hem? Hij had al zo veel van haar gepikt. Dus hield ze zich in en dacht aan haar mindfulness-lessen. Haalde adem zoals ze geleerd had, bewoog naar haar emotie toe.
‘Ik denk dat het begint’
Toen voelde ze die steek in haar buik. Ze keek voorzichtig naast zich. Naar het gezicht van Jozef, dat gespannen voor zich uittuurde. ‘Schat,’ zei ze voorzichtig. ‘Ik denk dat het begint.’ Hij antwoordde niet. Op de radio kondigde Sander Hoogendoorn op 3FM Chris Rea aan. Driving home for Christmas. Tuurlijk. Ze opende Google op haar telefoon en typte ‘Hoe weet ik dat de bevalling begint?’
‘Jozef,’ had ze nadrukkelijker gezegd. Hij had zijn hoofd naar haar toegedraaid. Het drong nu pas tot hem door dat ze tegen hem praatte. ‘Wat?’ vroeg hij kort, zijn blik weer op de weg. Hadden ze nu toch maar een Uber genomen.
‘Ik heb buikpijn. Ik denk dat het begint.’
Daarna was alles snel gegaan. Ze hadden de eerste de beste afslag gepakt. Haar buik werd harder en harder. Meer steken. Krampen. Waren dat weeën? In blinde paniek was Jozef bij de eerste de beste boer het erf opgereden. Het bleek een boerin. Gelukkig wel een biologische.
Ze lacht schamper in zichzelf. Het geboorteplan.
Ze had nooit gedacht dat ze blij zou zijn met een plek in een stal. Maar er was geen tijd om kritisch te zijn. Het kind wilde eruit. De weeën werden heftiger. ‘Bel de kraamvrouw,’ had ze nog geroepen. Maar die was te ver. En het weer nog steeds te slecht. Ze weet niet meer hoe ze het hebben geflikt. Maar het is gelukt. De boerin stond haar bij. Die stond niet vermeld in het geboorteplan. Ze lacht schamper in zichzelf. Het geboorteplan. Uren had ze nagedacht over de vragen waar en hoe ze wilde bevallen. Wel of niet in bad? Wel of geen baarkruk. Ze twijfelde over hypnobirhting. Met of zonder muziek? Wel of geen pijnstilling (ja!). Over alles had ze nagedacht. Ze had zelfs nog een afspraak willen maken voor een Brazilian coupe voor ‘down there’.
Ze kijkt weer naar het wurmpje op haar borst. Een grote golf dankbaarheid overvalt haar. Die stal was eigenlijk een prima plek om te bevallen. De schapen en de ezel die haar nieuwsgierig aankijken zijn een uitstekend eerste kraambezoek. Die vallen haar in ieder geval niet lastig met ongevraagde adviezen. Met haar vrije hand zoekt Maria op de tast naar haar telefoon. Behoedzaam, om baby Jezus niet te wekken.
Ze typt het wachtwoord in en klikt de camera op selfiestand. Ze zoekt de goede hoek, zodat zij, de baby en de dieren er opstaan. De eerste zonnestralen zorgen voor een perfecte filter.
‘Hij is er!’ Schrijft ze een minuut later op Instagram. #blessed #lovemylife #nofilter #relaxmama.
Laat die likes maar komen.
Geen reacties