Lees, Peuter

Kaartenhuis

“Ik ga Pepijn missen hoor, volgende week!”
Suzette staat naast me, de lievelingsleidster van Pepijn. Of ‘juffie Zet’, zoals hij haar noemt. We staan te kijken naar hoe Pepijn met een klein bezempje alle bladeren van het plein naar elkaar veegt. Hij heeft me nog niet gezien en het is heerlijk om hem even te kunnen bespieden. Om te kunnen kijken hoe hij met zijn tongetje tussen zijn lippen de net iets te grote bezem over de tegels beweegt. Hoe hij blaadjes die van de hoop dwarrelen achterna zit en ze zorgvuldig bij het steeltje oppakt om ze weer terug op de hoop te leggen. Tot hij me ziet en op me af stormt.

Vanaf volgende week heeft mijn lief een andere vrije dag. Dat is zo’n mededeling waar ik een paar jaar geleden mijn schouders over had opgetrokken. Ben jij toch lekker een andere dag vrij, prima. Maar nu zorgt zo’n verandering ineens voor een kettingreactie aan gedoe. Ben ik dan niet ook vrij? Kan de opvang van zowel Pepijn als Lieve omgezet worden? En als er dan op die ene dag geen opvang blijkt te zijn, kan ik dan misschien een dag ruilen om te kijken of er andere dag misschien wel… Gedoe dus. Het inplannen van werk, school, opvang en alles eromheen is een zorgvuldig in elkaar gezet kaartenhuis. Een prachtig bouwwerk dat met het weghalen van één kaartje jammerlijk in elkaar stort.
Nu is het toch gelukt. Pepijn gaat voortaan een andere dag naar de opvang. Wat ik me niet realiseerde tijdens het in elkaar zetten van het kaartenhuis, is dat juffie Zet op die andere opvangdag niet werkt. Dat onze hartenkoningin vervangen wordt door een ruitenvrouw.

“Mamaaaaaaaa!” roept Pepijn vrolijk. Hij heeft me gezien.
Ik zak door mijn knieën en spreid mijn armen wijd waar hij met volle vaart in vliegt. Zo hard dat ik achterover val. Suzette lacht en helpt me overeind.
“Jij werkt dan natuurlijk niet!” zeg ik ineens geschrokken. Alsof door de val niet alleen mijn derrière, maar ook haar opmerking van net geland is.
“Nee! Ik vind het ook echt jammer!” antwoordt ze.
“En kun je niet iets regelen?” probeer ik nog lachend. Ik zou heel blij moeten zijn. Het kaartenhuis is overeind gebleven, het is gelukt om alle kaartjes zorgvuldig te vervangen. Maar afscheid nemen van juffie Zet, dat had ik me nog niet gerealiseerd. Juffie Zet is niet Pepijns lievelingsleidster, besef ik ineens. Ze is de mijne.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter