‘Als ze mijn sleutelbos alleen al hoort rinkelen, dan móet ze het hebben. En anders zet ze het op een gillen.’ Ja, het is een meisje, hè?
‘En als ze geen zin heeft in brood veegt ze het zó van tafel.’ Ja, meisjes weten wat ze willen, hè?
‘Ze wil nog steeds ’s nachts een flesje…’ Ja, meisjes bepalen dat gewoon.
‘En ze loopt al bijna, joh. Niet te geloven.’ Meisjes zijn nou eenmaal sneller dan jongens.
Hoezo dan? Ik merk dat het me verbaast dat alles wat Zora doet gekoppeld wordt aan het feit dat ze een meisje is. Waarom maken we zo duidelijk onderscheid tussen jongens en meisjes, gaan we anders met ze om? Onbewust doe ik het zelf ook, ben ik bang.
Ik zeg ook weleens gekscherend Zeura als Zora aan het zeuren is. Maar Quin noemde ik ook altijd Dramaquin als hij huilde omdat hij zijn zin niet kreeg. En toch voed ik mijn dochter anders op dan mijn zoon.
Ik hoop namelijk dat Zora een stoer meisje wordt dat in bomen klimt, die zich van niemand wat aantrekt, doorzet en weet wat ze wil. Ik kies er soms heel bewust voor om haar niet uitgebreid te troosten en te knuffelen als ze valt. Terwijl mijn hart niets liever wil! Maar ik denk dat ze er echt leuker en sterker van wordt als ik lachend zeg: kom op, meis! Kan gebeuren! Niets aan de hand!
En eerlijk is eerlijk: dat deed ik bij Quin veel minder. Die knuffelde ik bijna dood als hij viel. In plaats van dat ik zei: kom op, jongen, niets aan de hand! hoorde ik mezelf geregeld zeggen: ach jochie toch! Ben je erg geschrokken? Kom maar even bij me. Ja, toe maar, je mag best huilen!
Wil ik dan niet dat Quin een stoere jongen wordt die in bomen klimt en weet wat hij wil? Ja, natuurlijk wel. Maar blijkbaar zit ergens het idee dat je jongens moet leren huilen en meisjes moet leren stoer te zijn, heel diep ingebakken. Want dat zit er niet van nature in, zoiets.
Huilen kan mijn Dramaquin inmiddels als de beste. ‘Ik wíl gewoon even huilen, mama.’
Opstaan, relativeren en weer doorgaan is nog wel een puntje.
Of zit dat er van nature gewoon niet in?
Geen reacties