Lees

Ineens was ik het zat

Nieuw blog van Miloe. Over het tienminutengesprek. Over durven zeggen wat ze wil zeggen tegen de juf. Omdat ze wil dat haar kind gezien wordt. Echt gezien.

‘Ik vind echt niet dat havo te laag is. Het is prima. Als ik moeilijk ga doen over dit advies denken mensen misschien dat ik ook zo’n hysterische tijgermoeder ben.’ Ik knik. Als geen ander herken ik het gevoel van vriendin A. Al jaren vind ik de aandacht die ik vraag voor mijn oudste, overdreven. Denk ik: ik ben ook zo’n moeder die veronderstelt dat haar kind hoogbegaafd is. ‘Het is niet dat havo een te laag advies is, maar je weet wat hij kan,’ zeg ik tegen A. ‘Niet alleen als moeder, je hebt het zwart op wit staan. Het is getest. Alleen uit de cito’s blijkt wat anders, maar een juf of meester zou verder moeten kijken dan die toetsen.’ Ze zucht. Zegt dat ze bang is om in tranen uit te barsten tijdens een gesprek hierover op school. Ook dat herken ik. De reden dat ik zo lang bleef mailen met juffen is mijn eeuwige angst voor tranen op onmogelijke momenten. Ik roer in mijn koffie. En weet opeens wat mij, wat A zo emotioneert. ‘Het gaat niet om dat advies. Het gaat erom dat hij niet gezien wordt. Dat is wat je verdrietig maakt.’

We zijn beiden niet het type moeder dat de juf ’s ochtends een kwartier aan de praat houdt over de nachtmerrie van ons kind. Geen moeders die eisen stellen. We willen onszelf of ons kind vooral niet boven een ander zetten. Vinden een goede relatie met de juf of meester belangrijk. Jaren heb ik heel voorzichtig getracht het onderpresteren van mijn oudste op de agenda te krijgen. In groep 5 was het eindelijk gelukt, na veel gesprekken en veel tranen. Dit jaar, in de bovenbouw kon ik weer opnieuw beginnen. Las ik in zijn verslag over slordigheid, een gebrekkige concentratie, matige werkhouding en zwakke citoscores. En ineens was ik het zat, klaar met het schoolsysteem waarin alles draait om ijver. Het maakte me kwaad dat zijn juf niet schreef: ‘zijn hoofd draait overuren waardoor hij soms overweldigd wordt door de wereld om hem heen en opgeeft.’ Dat er niet was gedacht, hij heeft meer context nodig bij ‘saaie’ vakken als spelling en zinsontleden. Dat niemand constateerde dat zijn faalangst hem soms blokkeert.

Mijn zoon is geen druktemaker in de klas, zal zelden om hulp vragen. Het is wel een kind dat een tweede blik nodig heeft. Een blik die achter zijn nonchalante houding kijkt. Waardoor je denkt, als ik even bij hem ga zitten, hem motiveer dat extra stapje te zetten, lukt het hem misschien wel. Een docent die dat doet, maakt bij kinderen zoals mijn oudste, zoals A’s zoon, het verschil. Deze kinderen worden blijer, krijgen meer zelfvertrouwen en halen veel betere resultaten. En ja, alle kinderen verdienen die aandacht. Maar sommigen rollen sowieso wel door school heen. Mijn dochter die weinig moeite heeft met schoolwerk, zal moeiteloos het advies krijgen wat bij haar past. Terwijl ze niet per se slimmer is. En dat is wat me steekt.

Ik uitte mijn ongenoegen in het laatste tienminutengesprek. Ik besloot niet meer in te voegen. Niet meer begripvol te knikken. En nam niet zoals altijd glimlachend afscheid, maar in een nerveuze, ongemakkelijke sfeer. Het gaf me buikpijn. Ik moest mezelf dagenlang verbieden een mail te sturen waarin ik alles terugnam. Ik wist, ik moet voet bij stuk houden. Het trok uiteindelijk de boel los. En toeval of niet, maar we hebben sindsdien een ander kind in huis. Vrolijker, zonder buikpijn, dat zich niet meer elke ochtend verzet tegen naar school gaan.

Gezien worden. We hebben er allemaal behoefte aan. Vooral zij die er het minst om vragen.

miloe

Over Miloe

Miloe van Beek is journalist, eindredacteur, columnist en moeder van Otis (9) en Nina (6).  Je kunt Miloe ook volgen op Facebook. Miloe schreef net als Eva Bronsveld, Roos Schlikker en ikzelf ook mee aan het boek Van achter het behang tot over je oren. Het boek gaat over relaxed opvoeden en moederschap, en bevat naast columns ook opvoedtips en tips om relaxed te blijven. We sluiten ieder hoofdstuk af met een bingo of uitspraak zoals je gewend bent op de Club van Relaxte Moeders. Je kunt het boek hier bestellen en ook een stukje inkijken. De prijs is €17,50.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

4 Reacties

  • Reageer Alice Ermes 11 april 2018 at 12:11

    Helaas had ik niet zo’n moeder als jij…. Hou vol!

  • Reageer Jelka van Nunen 11 april 2018 at 19:49

    Zó herkenbaar! En achteraf zó blij dat ik wel een keer stevig dat gesprek in ben gegaan. Nu inderdaad ook een véél blijer kind.
    Wat mij erg hielp, was asn het begin van het gesprek met de juf duidelijk zeggen ‘ik vind heg best moeilijk om nu deze rol aan te nemen, ik ben niet graag lastig of vervelend, maar ik die het nu toch, omdat ik denk dat het nu ècht nodig is.’ Dat gaf rust bij mij, en duidelijkheid bij de juf, en uiteindelijk een prettig en productief gesprek!

  • Reageer Valesca 14 april 2018 at 08:00

    Heel herkenbaar. Ieder schooljaar moesten we weer opnieuw beginnen met leerkrachten overtuigen. Ondanks gespreksverslagen, overdracht en diagnose. Steeds weer moeten aanhoren dat ze het eerst zelf willen bekijken en het allemaal in hun ogen wel meevalt terwijl wij wel beter wisten. In de loop van het jaar werden de gesprekken heel anders als ze ondertussen zelf moesten erkennen wat wij al hadden voorspeld. Frustrerend.

    Komend schooljaar gaat ze naar de middelbare school. Ik ben heel erg benieuwd hoe dat zal gaan. Hebben daar al wel een heel fijn gesprek gehad met de mensen die haar indien nodig zullen begeleiden en dat was heel open en eerlijk. Dat maakte de keuze zeker makkelijker. Ze heeft zelf heel dapper voor deze school gekozen, omdat deze beter bij haar past. Ondanks dat het verder weg is en al haar vriendinnen naar een andere school gaan. Nu nog hopen dat ze daar wordt gezien, door haar klasgenoten en docenten, want het is gewoon een topmeid!

    Je bent niet vervelend of lastig. Al voel ik mee precies hetzelfde hoor. Maar je kent je kind zelf het beste en thuis komt alle ellende er vaak pas uit. Ik heb zelf moeten uitvinden dat mijn dochter bepaalde basiskennis verkeerd had aangeleerd en vaak niet wist wat ze moest toepassen en dan maar willekeurig wat deed. Toen de juf dat begreep heeft ze meteen haar aanpak veranderd en gingen de cijfers weer omhoog. Zelf heb ik thuis ook met haar gezeten en ik merk dat er een hoop op zijn plek is gevallen en mijn stampmethode werkt zo goed dat ze dit zelf toepast en we haar nauwelijks meer hoeven te overhoren. Met de juiste hulp komen ze er wel, maar voor die hulp en begrip moet je soms wel knokken.

  • Reageer Fiet van Mourik 14 april 2018 at 16:38

    Mooi geschreven. ❤️
    Groetjes een juf

  • Laat je reactie achter