Lees, Zwanger

Hoe word ik een relaxte moeder?

Zet vijf jongens van nul tot acht op een paar vierkante meter bij elkaar en elke moeder weet wat er gaat gebeuren: stoeien, spelen, huilen, trekken, duwen, vallen, lachen, ruziemaken en sorry-zeggen volgen elkaar in razend tempo op. Oordoppen om gehoorbeschadiging te voorkomen zijn geen overbodige luxe, want aan het aantal decibel dat ze produceren kan elke DJ een puntje zuigen. Voor niet-moeders als ik is dit wat je verwacht in een speelparadijs, maar dat het ook zo gaat tijdens een borrel met vriendinnen en hun kroost had ik niet zien aankomen.

Terwijl ik probeer rustig te blijven in deze gezellige chaos denk ik terug aan afgelopen nacht. De wekker gaf 3.52 uur aan toen ik voor de derde keer moest plassen. Normaal gesproken val ik daarna direct weer als een blok in slaap, maar vannacht begonnen de radartjes in mijn hoofd op volle toeren te draaien. Mijn hele to-do lijst waarop alles staat wat ik nog moet doen voordat Gerritje geboren kan worden kwam dertig keer voorbij. Wat natuurlijk nergens op slaat, want als hij nu ter wereld komt redden we ons echt wel. Maar zo alleen in het donker nam mijn perfectionistische kant een loopje met de realiteit. Want ondanks dat we al veel hebben geregeld, ben zowel ik als ons huis nog niet helemaal babyproof. Ik maakte me daar niet druk om omdat ik nog zeeën van tijd had. Dacht ik. Tot gisteren tot me doordrong dat over slechts 8,5 week mijn uitgerekende datum al op de kalender prijkt.

Terwijl ik uit mijn gedachtes over oppasdagen, borst- of flesvoeding, lakentjes, en de echte naam van Gerritje opschrik omdat de kleine mannen om mij schreeuwend en gierend Twister spelen, vertellen mijn vriendinnen over wat ze de afgelopen nacht en dag hebben gedaan. De een heeft niet geslapen omdat haar peuter zo’n nachtbraker is dat zelfs jongens van zestien die hele nachten doorfeesten hem niet zouden bijhouden. De ander heeft samen met haar spruit cakejes gebakken voor het toetje en de derde bracht de hele middag op de ijsbaan door, waar beide zoons slechts een half uur geleden doorweekt vanaf kwamen. Ondertussen geven ze hun kinderen af en toe een waarschuwing en praten ze vrolijk verder.

En ik? Ik bekijk het tafereel met grote ogen en vraag me af hoe ze het doen. Ik – de enige zonder kind – lig al wakker van de voorbereidingen die ik voor de komst van Gerritje moet treffen. En dan hoef ik alleen nog maar voor mezelf te zorgen, heb alle tijd van de wereld en kan in het weekend zo lang uitslapen als ik zelf wil.

Ik denk dat ik mijn vriendinnen moet vragen om mij nog voor de bevalling een cursus ‘Hoe word ik net zo’n relaxte moeder als jullie’ te geven. Even kijken of ik een lege plek op mijn to-do lijst kan vinden.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

3 Reacties

  • Reageer Miriam 25 januari 2017 at 22:39

    Wacht maar…. tot je 32 weken zwanger bent terwijl een peuter van 2 die je met geen mogelijkheid kunt bijhouden elke dag je huis afbreekt….
    Schade van deze week: mijn goeie bril, stiften inclusief etui van grote zus, zwarte permanent marker op armen en knietjes, puzzel van dezelfde grote zus (dat kind moet écht leren opruimen!) En nog allemaal andere kleine dingen die minder schadelijk waren maar wel net zo desastreus. En dat is alleen deze week. En ik moet nog 6 weken :-O

  • Reageer Maaike de Visser 26 januari 2017 at 09:46

    Het komt echt goed. Het geluid van je eigen kind klinkt anders dan dat van een ander. Minder hard…;-)

  • Reageer Jantine 26 januari 2017 at 12:39

    Maak je geen zorgen, je wordt het vanzelf. En je mag er geleidelijk in groeien. Al kun je aan een baby je handen vol hebben, je hoeft er niet meteen achteraan te rennen. Geniet daar maar even van ?

  • Laat je reactie achter