Daar zit ze. Licht voorovergebogen op de flexplek in de verste uithoek. Haar ogen knijpend tegen het felle zonlicht dat de ruimte aangenaam verwarmd. De schaduw valt onder haar ogen. Of nee, dat zijn haar wallen. Ze heeft haar tanden goed gepoetst, want de geur uit haar mond verraadt niets. Toch zijn niet alle sporen uitgewist. De haastig weggepoetste rood-wit-blauwe nagellak is nog zichtbaar terwijl haar vingers soepel glijden over het toetsenbord van haar Mac, gloedjenieuw. Gekocht van haar stagevergoeding. Verder doet niets vermoeden dat ze afgelopen Koningsweekend geld over had gehad om de 51e verjaardag van onze Koning uitbundig te vieren.
Het was tijdens Koningsnacht bij ons ook feest. Om twee uur, half vier en kwart voor vijf. Om tien voor half zeven zongen we uit volle borst Lang zal hij leven. Als ik de behoefte had gevoeld om onze oude spullen te verkopen, had ik zeeën van tijd gehad om zorgvuldig een plekje eerste rang op de vrijmarkt te veroveren. Mijn dag stond in het teken van kleffe oranjetompoezen, snottebelverstoppertje, plaklimonade en ritmische dansmoves van een eenjarige. Om zeven uur ’s avonds lag deel één, en nog geen uur later ook deel twee van het gezin uitgeteld op bed.
Haar telefoon gaat. Ze loopt naar de gang, maar haar grote verbazing door de boodschap aan de andere kant van de lijn maakt niet meeluisteren onmogelijk. ‘Néé, het is niet wáár! Ik met Robert?! Twee keer zelfs? Daar kan ik me niets van herinneren!’ Net als ik klaar ga zitten voor wat sappige Goede Tijden-achtige taferelen, krijg ik een appje van mijn moeder. De luiers zijn in de aanbieding.
’s Middags nemen we tijdens onze lunchafsluitende cracker met hagelslag het oranjeweekend door. Haar ogen sperren zich wijder open dan ze tot nu toe hebben gedaan als ik mijn verhaal vertel. Ik zie haar denken: Moeder? Nooit! Terwijl ze met een schuin oog op haar telefoon het vervolg op de cliffhanger van haar eigen Koningsverhaal checkt, kan ik maar één ding denken: Stagiair? Graag!
Geen reacties