Kleuter, Lees

De ik-ben-bijna-kleuter-pubertijd

Lisa’s peuter, bijna kleuter is geloof ik aan school toe….

“Met je rotkop!” slingert er naar mijn nog halfslapende hoofd. Wow, die kwam hard aan. “Ook goedemorgen puberaal testosteron tijdbommetje, met een energieoverschot, scheldwoordenoverschot, en de driftbuien daarbij inbegrepen. Lekker geslapen jongeman?”

“Ik praat niet met je,” en hij doet demonstratief zijn ogen dicht.

“Ik ga niet aankleden vandaag.”

“Prima, dan ga jij lekker in je hoog-water-Frozen pyjama naar school.”

“Mama, ik vind je stom.”

“Mama, jij hebt waterpokken.”

“Nee hoor, dat zijn puisten. Die krijg je als je door puberende peuters therapeutisch twee repen chocola op moet eten van de dokter.”

“Gekke pannenkoekmama”

Wie verzint dit soort wezens. Toen Adam Eva tegen het naakte lijf liep en ze besloten elkaars lichaam te benutten als voorplantmateriaal, waarom spraken zij dan niet even af dat al wat daaruit voortgeplant werd, gewoon lief en gehoorzaam zou zijn?

Vier dagen voor zijn vierde verjaardag lijkt dit het hoogtepunt van de peuterpuber. Los van zijn verbale weerbaarheid, die hij sinds een paar weken ineens ontdekt lijkt te hebben, heeft hij nog iets ontdekt. De pielewietsie, zoals ik dat dan maar noem aangezien dát woord heden zo’n beetje het meest gezellige rondvliegende woord in ons huis is.

Het ding(etje) wordt om het minste of geringste uit de schattige sterrenonderbroek getrokken. Bij het zien van die onderbroek denk ik altijd, oh mijn lieve kleine schattige mannetje. Maar helaas, weg is het klein schattig mannetje.

“Mama, wat zijn deze haarballen hieronder?”

Haarballen? Zucht. “Daar zit je plas in,” zeg ik stellig.

“Mamaaaaaaa hij gaat niet meer naar beneden!”

“Kom maar hier, leg hem maar omhoog” en ik trek zijn onderbroek eroverheen. “Waarom heb jij geen pielie?”

“Geen idee, ik zal er dit jaar eens eentje vragen aan Sinterklaas.”

“Wiep, heb jij een pielie?”

Nee, schudt Wiep. “Maar waar zit jouw plas dan, zeker in je haren?”

Ja, zeker in je haren. “Ik wou dat ik drie pielie’s had mama.”

“Waarom?” vraag ik terwijl ik me verslik in mijn koffie.

“Dan mochten jij en Wiep er ook eentje hebben om aan jullie haarballen te plakken. We hebben toch nog wel lijm? En anders kopen we wel lijm bij de Hema.”

Natuurlijk. De Hema. De Hema heeft in zijn belevingswereld voor álles een oplossing.

Baby’s komen vooralsnog bij ons uit een bloemkool. Daar trappen ze tot dusver nog in. Alle andere lichamelijke dilemma’s, ik moet er maar aan geloven. Dat puberale gedrag vind ik een stuk lastiger. Ik weet het even niet meer. Over vier dagen ga je naar school. Misschien moet ik je hand gewoon een beetje loslaten. Lieve juf, pak jij zijn hand een stukje over?

IMG_20170331_074756_309Wie is Lisa?

Lisa is 28 jaar oud en moeder van zoon, Mats (4 jaar) en dochter Wiep (bijna 2 jaar). Na een studie in de zorg, werkt ze inmiddels al negen jaar met veel passie, plezier, liefde en vrolijkheid op dezelfde plek in de zorg.

Daarnaast heeft Lisa ook haar eigen blog: mamakakelbont. Het idee voor haar blog ontstond, nadat ze besefte dat haar auto haar kantoor geworden was. Zo keurig als ze jaren geleden begon met schrijven (in een notitieboek gekregen van haar beste vriendin) eindigde het opschrijven van haar inspiraties op Facebook, in haar telefoon, laptop, én in dat notitieboek. ‘Maar ik betrapte mezelf ook vaker met schrijven op lege kauwgompakjes en bananenschillen,’ voegt Lisa toe.

In Lisa’s blogs zul je herkenbare, dagelijkse strubbelingen in het leven van een hardwerkende, jonge moeder lezen. Maar wel met de nodige humor, zelfspot, relaxed-heid, pedagogische inzichten, een schepje overdrevenheid, en vooral de (niet altijd makkelijke) realiteit.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter