Blijven oefenen

Nippend aan mijn zelf gefabriceerde koffie verkeerd zat ik in de zon, voor mijn appartement aan het zwembad, te wachten op het moment dat ik mijn kinderen zou gaan missen. Verrassend genoeg kwam dat gevoel pas op de dag dat ik weer naar huis ging. Zelfs een filmpje van Zora deed mijn hart niet ineenkrimpen. Mijn hart gloeide vooral. Van blijdschap. Van liefde. Van ontroering. Dat ik hier zat, alleen. Zonder man en zonder kids. Ik vond het zo fijn om dat weer te ervaren.

Om van een afstandje naar mezelf te kijken en te beseffen: misschien kan het ook wat minder. Iets minder in de zorgmodus, iets meer ruimte voor mezelf. Het klinkt zo cliché, maar ineens viel het kwartje. Tuurlijk, ik ga regelmatig uit met vriendinnen, ik sport en heb mijn werk, maar thuis sta ik altijd áán. Wil ik altijd bereikbaar zijn. Antwoord geven als Quin iets vraagt. Een glaasje appelsap inschenken. Of nee, toch een glaasje melk. Een broodje smeren. Zora uit bed halen. De was ophangen. Een peertje snijden. Zora een flesje geven. Een versnellingspook op Quins skelter knutselen. Mijn sleutelbos aan Zora geven omdat ze daar per se mee wilt spelen. En dat laat weten ook. Een touwtje van Quins broek knippen omdat ‘dat in de weg zit’. Zijn horloge helpen om doen. En weer af. De sleutels weer van Zora afpakken omdat de schuttingdeur open moet. Haar luier verschonen. Een plastic dopje uit d’r mond lepelen. Quin troosten omdat Zora zijn nagebouwde verkeerstoren van Schiphol omver gegooid heeft. Zora oppakken omdat ze zich vastklampt aan mijn been. Met Quin een afspraak maken hoe laat hij thuis moet zijn. En zijn horloge weer om doen. Zora helpen omdat haar lopenwagen tegen de bank staat en ze geen kant meer op kan. Ik wil het allemaal, heus.

Maar de krant blijft ondertussen ongelezen op bank liggen en mijn koffie wordt koud.

Kun je het verleren? Iets voor jezelf doen? Alleen zijn?

Ik blijkbaar wel. Daar kwam ik achter toen ik afgelopen week voor het eerst in jaren in mijn up een paar dagen op reis ging naar Cyprus met Eliza was here. Och, wat liep ik de eerste dag met mijn ziel onder mijn arm. Wat vond ik het ingewikkeld om de auto te pakken en gewoon ergens heen te rijden. Wat dacht ik veel na.

En wat vond ik dat stom van mezelf. Een vriendin appte: Lekker slapen zou ik zeggen en probeer helemaal niets van jezelf te verlangen. Verdomd dacht ik: ik ben hier óók om mijn batterij op te laden. Na een glaasje Gin Tonic dat in het welkomstpakket zat, bleek negen uur een prima tijdstip om onder de wol te kruipen. Het gezoem van een fanatieke mug kan ik gelukkig verstommen met mijn oordopjes.

Ik sliep warempel het klokje rond. Ik heb wallen onder mijn ogen van het slapen, appte ik mijn vriendin gelukzalig terug.

Het gepieker werd minder en monter stapte in mijn huurauto met het stuur aan de rechterkant. Langzaam kwam het gevoel van vrijheid en zelfstandigheid weer terug. Ik draaide mijn raam open en zette de radio aan. Niet eerder zong ik zo hard mee met ‘It’s raining men’.

Alleen zijn, je verleert het gelukkig nooit helemaal. Het is net als fietsen. Maar je moet wel blijven oefenen.

Dank je wel, Eliza was here, voor deze onvergetelijke ervaring. Cyprus en Eveleos Country House in Tochni waren fantastisch!