Bekend avontuur

Je kent ze wel. Van die lijstjes met dingen-die-niemand-je-ooit-verteld-heeft-over-je-bevalling. Laatst riep een vriendin die een maand geleden een kindje had gekregen: waarom heb jij me niet verteld dat…. En toen volgde er een ietwat verbolgen relaas over waarom vrouwen blijkbaar al-le-maal doelbewust én express zwijgen over hoe een bevalling – en vergeet de periode daarna niet – nou écht is.

Dat had ik na de bevalling van mijn eerste ook. Ik was zelfs bozig. Op wie weet ik niet precies, maar ik vond het allemaal heel oneerlijk en stom. Tuurlijk was ik superblij met mijn gezonde zoon die het volgens het boekje deed, maar man, elke beweging en elke stap die ik maakte deed pijn. Een toiletbezoek was op z’n zachtst gezegd een drama. Tuurlijk, vriendinnen hadden me verteld dat je elke drie uur je kindje moest voeden, maar blijkbaar was die informatie totaal niet geland. Ja, na drie weken dag in dag uit, stipt elke drie uur voeden, wist ik wat het betekende: je leven stond geheel in het teken van je melkproductie en alleen jij, echt alleen maar jij, was daar verantwoorlijk voor.

Nu lig ik al wéken wakker. De inhoud van al die lijstjes ken ik inmiddels uit mijn hoofd. In plaats van me te storten in een onbekend avontuur waarvan je alleen de uitkomst kent – de geboorte van je kind – weet ik nu precies wat me te wachten staat. En ik ben er nog niet helemaal over uit of dat nou een voordeel is of een nadeel…

Het nadeel is dat ik wéét van de pijn, de vermoeidheid, de nachtelijke voedingen, de slaaploze nachten (ook als je baby allang doorslaapt!), het niet weten wat er met je kind is als het na de luier-, borst en temperatuurcheck nog steeds huilt. Ik zal eerlijk zijn: ik zie daar niet per se heel erg naar uit.

Het voordeel is natuurlijk dat ik wéét dat mijn man mij supergoed door de bevalling heen heeft geholpen. Dat hij bij elke wee ‘liefdevol’ zijn vuisten in mijn rug boorde en zo de urenlange weeënstorm doorleefden. Samen.
Ook wéét ik nu dat de pijn weer overgaat. Dat ik niet meteen hoef te denken dat mijn kindje doodziek is als het één keer niest. Dat het niet erg is als ze even huilt. Een keertje minder goed eet of wat gewicht verliest. Die ongerustheid, die is vast een stuk minder bij een tweede, toch?

Dus elke ochtend zeg ik tegen mezelf: wij hebben eerder met dit bijltje gehakt. Dit kunnen wij. Laat maar komen dat meisje!