De zoon van Inge houdt van hangen. Je weet wel, bankhangen. Terwijl haar 6-jarige zoon het prima naar zijn zin lijkt te hebben, zit Inge soms met haar handen in het haar. Hoe kan ze haar zoon toch aan het spelen krijgen?
‘Ga iets dóén. Alsjeblieft,’ mopper ik.
‘Ik wil dat je nu mi-ni-maal een halfuur voor jezelf gaat spelen,’ hoor ik mezelf zeggen. ‘Of zullen we al je speelgoed maar weggooien dan?’
‘Quin, ga niet zitten wachten tot het 15.00 uur is, hè? Dan duurt de dag wel héél lang.’
‘Mama, hoe lang duurt het nog voordat het middag is?’ De vakantie is koud een dag begonnen en ik weet nu al niet meer wat ik allemaal nog meer uit de kast moet halen om Quin aan het spelen te krijgen. Misschien is de keuzemogelijkheid te groot voor hem, zegt manlief Rudolf op een avond. ‘Misschien kan hij gewoon niet kiezen. Moet je hem wat opties geven.’
Vol goede moed stel ik het Quin de volgende ochtend voor. ‘Als ik je nou elke keer twee opties geef, en dan mag jij kiezen wat je gaat doen. Ok?’ ‘Nee, ik wil uit drie dingen kunnen kiezen, drie.’ Om zijn woorden te ondersteunen steekt hij drie vingers in de lucht. ‘Ok, deal.’
Het lijkt aan te slaan. ‘Ok, je mag kiezen Quin: wil je buiten met de waterbaan spelen? Een stukje fietsen? Of met de hulk en spiderman vechten?’ ‘Eehm, mag ik ook tv-kijken?’ ‘Nee, schat, dit zijn de drie keuzes.’ ‘Ok, dan ga ik met de hulk spelen.’ Hij loopt monter naar zijn speelhoek en pakt zijn superhelden erbij. Voor twee minuten. ‘Heb ik nu goed zelf gespeeld, mama?’
Ik weet niet wat het is, maar mijn hemel: hou-toch-eens-op-met-dat-gehang! Ik dacht dat bankhangen door pubers was uitgevonden, maar mijn zoon van zes heeft er nu al een dagtaak aan. Niet dat hij er zelf last van heeft, nee hoor, helemaal niet. Maar ik des te meer! Ik word er radeloos van. Paniekerig denk ik aan die lange, lange zomervakantie die voor de deur staat: ‘Ga alsjeblieft spélen!’ Ik weet dat dat helemaal geen zin heeft en dat ik vooral mezelf dwarszit. Toch kan ik het niet laten: ‘Zullen we je speelgoed dan maar aan kinderen geven die er wél blij mee zijn?’
Als baby kon hij zich ook al niet zo goed zelf vermaken. Zijn zusje daarentegen ligt soms heerlijk te kirren in haar wiegje en geniet van alles wat ze om haar heen ziet en hoort. Quin deed en doet liever dingen sá-men. ‘Mama, zullen we samen in het zonnetje zitten en kletsen?’ En dat is natuurlijk ook hartstikke leuk, en doe ik ook gráág. Maar soms…!
’s Middags in het zwembad gaat alles van zelf. Dan hoef ik hem niet aan te sporen om te gaan spélen. Hij trekt zijn zwembroek aan, geeft me een kus en springt het water in. Om hem er vervolgens úren later weer uit te plukken. Als we terug naar huis lopen, overpeins ik serieus de mogelijkheden voor een zwembad in de tuin.
Die zijn er natuurlijk niet echt. Morgen weer naar het zwembad dan maar…
4 Reacties
Ik heb hier toen deze pot voor gemaakt: http://www.lotuswritings.nl/verveling/
Werkt als een trein! Sterkte, weet uit ervaring hoe moedeloos je er zelf van kunt worden (al schijnt t enorm functioneel te zijn)
Heeeeel herkenbaar! Toen onze dochter (nu bijna 6) een week of 7 oud was dacht ik al “dat kind verveelt zich…” Ze wilde en wil nog steeds altijd entertaind worden, liefst door mama 🙁 Uren heb ik boven de box gehangen, maar op een gegeven moment zijn de gekke gezichten en geluiden gewoon op.
Haar jongere broertje kan zichzelf prima vermaken en het liefst doet ze hem dan na. Iets zelf bedenken schijnt erg moeilijk te zijn.
[…] niet van een kind dat zich verveelt en op de bank hangt. In onze drukke maatschappij en de hectiek van alledag is het eigenlijk heel goed als kinderen zo […]
Onze zoon was ook zo op die leeftijd, er kwam een moment dat ik in zag dat hij misschien niet -net zoals ik wil of verwacht- de hele dag echt bézig is. Ik legde me er bij neer dat hij misschien moest bijkomen van de week en zichzelf heerlijk kon vermaken met een boekje en wat relaxen op de bank. Als ik hem vroeg of we dan (wanneer het mij schikte) samen boodschappen zouden doen oid dan deed hij dat ook. Eigenlijk dus jaloersmakend, een kind dat zo goed zijn eigen pad kiest en de rust neemt om niet aan “het moeten” meeste doen.. in de loop van de jaren is de balans hersteld tussen actief en niet actief en zijn wens en de mijne.. fijn dus maar ook echt een spiegel voor mezelf.. het hóeft niet altijd zo te gaan zoals ik er zelf in zit. Kijk maar hem en zijn behoeftes.