Lees, relatie

Avond

“Papaaaaaaa”, hoor ik van boven.
Ik spits mijn oren. De seconde die tussen de volgende huil zit wacht ik in spanning af.
“Papaaaaaaaaaaa.” Bingo. Ik kijk naar mijn lief die op de bank met oortjes in naar het achtuurjournaal luistert terwijl ik zit te schrijven aan de keukentafel.
“Lief, er wordt geroepen”, zeg ik. Hij voelt mijn blik en doet zijn oortjes uit.
“Papaaaaaaaaaaaaaaaa.” Hij hoort het nu ook en zucht zichtbaar. Ik haal mijn schouders op.

De dag ervoor waren we tien jaar samen. Omdat de portemonnees weer aangevuld moeten worden na onze verbouwing, besluiten we om thuis uitgebreid te koken en te eten. De kinderen logeren bij opa en oma. En in tegenstelling tot wat ik eerst dacht, vind ik het helemaal niet gek dat we alleen thuis zijn en we praten ook niet de hele avond over onze kinderen. Als ik me rond vijf uur afvraag of we niet moeten beginnen met koken, realiseer ik me dat we best wat later kunnen eten. We schenken nog een glas wijn in en hangen op de bank. Na het eten blijven we zitten. Gewoon, omdat het kan. Even blijven zitten in plaats van meteen in de actie schieten. We ruimen geen speelgoed op, we wurmen geen armpjes door pyjamamouwen, hoeven geen tanden na te poetsen, niet voor te lezen en zingen niet tien keer Slaap kindje slaap, oh nee toch Olifantje in het bos of nee toch In de maneschijn. De avond en nacht is voor ons en het is heerlijk.

Na een paar minuten komt mijn lief de woonkamer weer in, met een betraande Lieve in zijn armen.
“Au, au, au”, jammert ze.
“Kom maar tegen me aan liggen”, zegt hij als hij zich op de bank laat zakken. Dat wil ze niet. Ze wijst naar haar wang en blijft huilen. Af en toe valt ze vijf minuten in slaap om daarna weer jammerend wakker te worden.
“Wat was het fijn gisteravond, hè?” zegt hij dan lachend.

Ja, dat was het. Wanneer doen we het weer?

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter