Kleuter, Lees

Anders

Lisa’s oudste ziet op school kinderen die anders zijn dan hij.

‘Waar gaan die Chinezen eigenlijk allemaal naar toe mama?’
Het is kwart over twee en ik heb net mijn vierjarige van school gehaald. Er zijn op zijn school ook schakelklassen, met daarin niet-Nederlandse kinderen die in een asielzoekerscentrum wonen. Ze slingeren vaak op hun fietsen het schoolplein af. Sommigen lopen of nemen de bus naar huis.
Ik zou het liever niet zo willen, maar Mats ziet dat deze kinderen ‘anders’ zijn. Ik wil dat hij ze als gelijken ziet. En natuurlijk, ‘anders’ hoeft niet per definitie ongelijkwaardig te zijn, maar mijn kleine man heeft er nogal wat vraagtekens bij. Waarom ze niet kunnen fietsen, waarom die jongen een roze rugtas heeft en waarom dat meisje een hoofddoek draagt. Zo nu en dan barst het vragenuurtje los. Vanmiddag om kwart over twee was ik de quizmaster.

‘Ze gaan naar huis.’ zeg ik kordaat. ‘Net als wij.’
‘Maar waar is hun huis dan?’ vraagt Mats.
Ik adem eens stevig in, stort me in de belevingswereld van de kleuter en barst los.
‘Ze woonden eerst in een ander land. In dat land konden ze niet meer blijven wonen en daarom zijn ze naar Nederland verhuisd. Ze wonen nu allemaal bij elkaar in een groot huis, en wachten tot ze een écht huisje krijgen.’
‘Maar waar fietsen die Chinezen nu dan allemaal naar toe als ze geen echt huis hebben?’ vraagt Mats, duidelijk ontevreden met mijn antwoord en misschien nog wel meer in verwarring.
‘Zullen we gaan kijken?’ stel ik voor.
‘Oké!’

Dus rijden wij om kwart over twee niet naar huis, maar naar het asielzoekerscentrum. Onderweg komen we slingerende kinderen tegen. We rijden het terrein op en zien grote gebouwen en een speeltuin. Mats kijkt verwonderd, maar ergens ook opgelucht. Alsof hij gerustgesteld is over de verblijfplaats van de ‘Chinezen’.

Onderweg naar huis zegt hij: ‘Ze moeten wel ver fietsen mama.’ En: ‘Hebben ze ook speelgoed daar?’
‘Ze hebben wel speelgoed, maar lang niet zoveel als jij,’ antwoord ik.
‘Misschien, als ik wat over heb, waar ik niet mee speel, kan ik het aan de Chinese kinderen geven.’
Mijn moederhart maakt een sprongetje van trots. Die geografische kennis van mijn kleuter spijker ik later deze week wel een keer bij.

IMG_20170331_074756_309Wie is Lisa?

Lisa is 28 jaar oud en moeder van zoon, Mats (4 jaar) en dochter Wiep (bijna 2 jaar). Na een studie in de zorg, werkt ze inmiddels al negen jaar met veel passie, plezier, liefde en vrolijkheid op dezelfde plek in de zorg.

Daarnaast heeft Lisa ook haar eigen blog: mamakakelbont. Het idee voor haar blog ontstond, nadat ze besefte dat haar auto haar kantoor geworden was. Zo keurig als ze jaren geleden begon met schrijven (in een notitieboek gekregen van haar beste vriendin) eindigde het opschrijven van haar inspiraties op Facebook, in haar telefoon, laptop, én in dat notitieboek. ‘Maar ik betrapte mezelf ook vaker met schrijven op lege kauwgompakjes en bananenschillen,’ voegt Lisa toe.

 

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter