Lees

70 vreemde kindervingertjes

Vandaag is de grote dag. Ik vind dat mijn mannetje het hartstikke goed doet. De broodjes knakworst gaan er als warme broodjes in en eigenlijk wordt er vooral gezellig gekletst aan tafel. Ook als alle overleden opa’s en oma’s luchtig de revue passeren. Hè, hè denk ik als ik het feestelijke tafereel aanschouw. De cadeautjes worden in drie seconden uitgepakt en zelfs bij het papiergevecht dat daarop volgt brengt Quin het er zonder kleerscheuren vanaf.

Maar dan gaat het mis. Ergens tussen het taart aansnijden en het opruimen van de papiersnippers. Zeven paar ogen scannen de kamer af naar speelgoed. Ineens zitten 70 vreemde kindervingertjes aan het zo zorgvuldig neergezette tekenbord met magneetjes en plakstiften. Met z’n allen staan ze te dringen bij zijn bureau. Quin breekt. Grote snikkende tranen. Ik denk terug aan eerdere pogingen om een feestje te organiseren voor Quin zonder dat hij in huilen uitbarst.

In een vlaag van verstandsverbijstering hadden we het vorig jaar namelijk in ons hoofd gehaald om de invulling van zijn verjaardagsfeestje een verrassing te laten zijn. Het thema hadden we wel besproken: het zou een superheldenfeestje worden. Blijkbaar had zoonlief daarvan een zeer uitvoerig en tot in detail uitgewerkt scenario in zijn hoofd. En dat bleek niet bepaald op dat van ons, zullen we maar zeggen. Plastic maskers schilderen ging nog wel, maar de game die papa had bedacht waarbij je op zoek ging naar je superpower bleek een fiasco. “Je mag niet zeggen wat je superkracht is, dat moet je geheim houden!” Ook de taart was niet goed. Hoe hadden we het in ons hoofd gehaald om een taart te bestellen met een foto van superhelden erop? “Je mag dat plaatje niet in stukken snijden!”

Nee, dit jaar zouden we het helemaal anders doen. We bespraken alles tot in detail voor. Het thema was snel besloten: het zou een STAR WARS-feestje worden. Voor de uitnodiging knipte en plakte ik maskers van zeven belangrijke karakters: Luke Skywalker, Meester Yoda, Princess Lea, C-3PO, R2D2 en nog een paar. De trampolinehal werd alvast bezocht en getest, het programma uitvoering doorgesproken.

Na huilbui één besluiten we naar buiten te gaan om alle vriendjes en vriendinnetjes een heuse lightsaber-training te geven. Met Quins klamme handje in de mijne lopen we op het veldje af. Even lijkt hij zijn verdriet vergeten, maar dan ziet hij dat Darth Vader een blauwe lightsaber heeft. Dat is niet te verkroppen. “Hij moet een rode hebben! Hij hoort bij de slechteriken.” Opnieuw is hij ontroostbaar. “Ik wil niet steeds huilen, maar ik moet wel steeds huilen.” Pas in de auto op weg naar de trampolinehal krijgt hij er weer lol in. Zeker als papa de andere auto ook nog eens inhaalt op de snelweg.

Man en ik kijken elkaar aan als we Quin over de trampolines zien stuiteren: volgend jaar doen we het feestje echt-niet-meer-thuis. Het speelgoed van Quin ver weg van zeventig, waarschijnlijk tachtig onderzoekende kindervingertjes. Quin is het roerend met ons eens. “En dan ga ik proberen niet meer te huilen, oké, mama?”
En dan breek ik.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

3 Reacties

  • Reageer Marjolein 6 december 2016 at 21:36

    Ach ja… het huilende feestvarken…. Na een paar partijtjes ben ik erachter dat het erbij hoort. Net als dat ene kind dat je wel achter het behang kunt plakken (ah dus daarom wilde je die niet uitnodigen…) en het last minute change of plans.
    In onze hoofden zijn feesten altijd anders dan de werkelijkheid. En ook ik heb verjaardagen waar ik me even in de berging terug trek om me naarstig voor de geest te halen, waarom het ook al weer leuk is: een verjaardag…. Dus voor die kleintjes is dat niet anders.
    Een jongensfeest buiten de deur? Heel goed idee! En ook dan zal er -waarschijnlijk- een huilbui zijn. Mijn advies: zet hem op je checklist, dan weet je dat het partijtje compleet is. Want weet je: die huilbui… die hoort er nu eenmaal bij 😉

  • Reageer Maria 6 december 2016 at 21:44

    en na dat laatste zinnetje breek ik dus ook , huilen ..(..maar die tranen zaten al hoog , heb vanmiddag al zo gehuild , ik denk voor het eerst in 2 jaar… maar dat heeft te maken met de laatste verhuisloodjes , het is een verschrikking al deze Flerse bende op te ruimen …lieve Jon komt nu zaterdagavond om me er zondag en maandag nog doorheen te slepen na mijn telefoontje om mijn hart uit te storten..)
    ach gossie , dat Quinmannetje …ik hou zo van um, en wat schrijf je toch goed, ik zie het allemasl zo voor me …
    ps. en leuk gevonden , die 70 vingertjes !!

  • Reageer Een feestje zonder tranen – Club van relaxte moeders 7 december 2017 at 14:44

    […] jaar schreef ik ook een blog over Quins feestje. Dat was één groot leermoment, zal ik maar […]

  • Laat je reactie achter